Arthur-Conan-Doyle-Sherlock-Holmes-Kızıl-Soruşturma

uzun yıllar boyunca özlemini duyduğunuz bir şeyi arasaydınız ve aradığınızı birden elinizin altında
bulsaydınız, yaşadığım duyguları o zaman anlardınız. Sinirlerimi yatıştırmak için bir sigara yaktım ama
ellerim titriyordu ve heyecandan şakaklarım zonkluyordu. Arabayı sürerken, yaşlı John Ferrier’in ve tatlı
Lucy’min karanlıktan bana bakıp gülümsediklerini görüyordum sanki, tıpkı şu anda sizi bu odada
gördüğüm gibi. Onların hayali, arabayı Brixtone Sokağı’ndaki evin önünde durdurana kadar bana eşlik
ettiler.
“Yağmurun şakırtısı dışında ne bir ses duyuluyordu ne de ortalıkta kimse vardı. Arabayı durdurup
Drebber’ın inmesini bekledim ama, o inmedi. Şüphelenip arabanın penceresinden içeriye baktığımda
Drebber’ın bir kenara büzülmüş, sarhoş bir halde uyuduğunu gördüm. Kolundan tutup salladım ve ‘İnme
vakti,” dedim.
“Pekâlâ, arabacı,” dedi.
“Kastettiği otele geldiğimizi sandığını düşündüm çünkü başka hiçbir söz söylemeden arabadan indi ve
beni bahçeye kadar takip etti. Ayakta durması için yanında yürüyüp ona destek olmak zorunda kaldım.
Fakat bu şekilde zor yürüyorduk. Çünkü oldukça ağırdı. Evin kapısına geldiğimizde kapıyı ben açtım ve
onu ön odaya geçirdim. Size yemin ederim ki, onu ön odaya geçirene kadar babayla kızı önümüzde
yürüdüler.
“Cehennem gibi karanlık,” dedi, ayağıyla yere sertçe vurarak.
“İçerisi birazdan aydınlık olacak,” dedim bir kibrit yakıp, yanımda getirdiğim bir mumu yakarak.
“Şimdi, Enoch Drebber,” diye sözlerime devam ettim, ona doğru dönüp ışığı yüzüme tutarak, “Ben
kimim?”
“Gözlerinden uyku akarak ve sarhoş bir halde bana baktı. Aşırı sarhoş olmasına rağmen gözlerinde
beliren korku parıltısı ve tüm bedeninin korkudan şiddetle sarsılması, beni tanıdığını gösteriyordu.
Korkudan mosmor kesilmiş bir halde sendeleyerek geri çekildi ve dişleri birbirine vururken, alnından
soğuk terler boşandığını gördüm. Bu manzara karşısında kapıya yaslanıp uzun uzun, vahşi bir sesle
güldüm. Her zaman için, intikamın tatlı olduğunu düşünmüştüm ama şimdi, sahip olduğum gönül
rahatlığına bu kadar rahat bir şekilde kavuşacağım, aklımın ucundan bile geçmemişti.
“’Seni adi yaratık!’ dedim; “Salt Lake’den birçok yere, Saint Petersburg’a, oradan da buralara kadar
sizi takip ettim ve her seferinde elimden kurtuldunuz. En sonunda, peşinizden koşturmam bir son buldu. Ya
sen ya da ben yarın sabahın ilk ışıklarını göremeyeceğiz.’ Ben konuşurken korkudan iyice büzüldüğünü ve
yüzündeki ifadeden, benim deli olduğumu düşündüğünü görebiliyordum. İntikam saati gelmişti.
Şakaklarımda beliren damarlar kuvvetle atıyordu. Birdenbire burnum kanamaya başladı. Eğer burnum
kanamasaydı, öldürücü bir kâlp krizi geçireceğim muhakkaktı.
“Lucy Ferrier için ne diyeceksin?” diye bağırdım, Drebber’a, kapıyı kilitleyip anahtarı elimde
sallayarak. “Cezanı çekeceğin anın gelmesi çok uzun sürdü ama cezanı en sonunda çekeceksin.” Ben
konuşurken, o korkağın dudaklarının titrediğini gördüm. Hayatını kurtarmak için bana yalvaracaktı ama
bunun faydasız olduğunu biliyordu.
“Beni öldürecek misin?” diye sordu kekeleyerek.
“Seni öldürmeyeceğim,” diye cevap verdim. ‘Pis bir sürüngeni öldürmekten bahseden de kim? Zavallı
sevgilimi, öldürdüğünüz babasından ayırırken ve o lânetli, rezil haremine zorla götürürken sen merhamet
gösterdin mi?’