Arthur-Conan-Doyle-Sherlock-Holmes-Kızıl-Soruşturma

görünümü olan sarp ve kayalık bir uçurum vardı. Diğer tarafta, iri kayaların ve birikmiş parçaların
yarattığı engebeli yol ilerlemeye engel oluyordu. Yol öyle düzensizdi ki, bazen tek sıra halinde ilerlemek
zorunda kalıyorlardı. Güçlüklerle dolu bu yoldan, yalnızca usta biniciler atlarını geçirebilirlerdi. Ama
tüm tehlikelere ve zorluklara karşın, kaçakların yüreklerinde en ufak bir kaygı bile yoktu çünkü, attıkları
her adım sayesinde peşlerindekilerden ve kendilerini bekleyen kötülüklerden biraz daha uzaklaşıyorlardı.
Fakat çok geçmeden, hâlâ Azizlerin topraklarında olduklarını gördüler. Bu sırada, Lucy’nin korkup
bağırarak, bir tepeyi işaret etmesiyle, yolun en tehlikeli bölümüne geldiklerini anladılar. Yola tepeden
bakan ve gökyüzüne doğru uzanan karanlık ve düz patikada, bir nöbetçi tek başına duruyordu. Atlıların
nöbetçiyi görmesiyle nöbetçinin atlıları görmesi bir oldu ve nöbetçinin “Kim var orada?” diye
seslenmesi, sessiz kanyonda yankılandı.
“Nevada’ya giden yolcular,” dedi Jefferson Hope, eğerinde asılı duran tüfeğine elini götürerek.
Hope’un hareketinden şüphelenen nöbetçi de parmağını tüfeğinin tetiğine götürdü. Kaçaklar, verdikleri
cevaptan tatmin olmamış bir şekilde kendilerini izleyen nöbetçiye şüpheyle bakıyorlardı.
Nöbetçi “Kimin izniyle?” diye sordu.
“Kutsal Dörtlünün,” diye cevap verdi Ferrier. Mormon’larla yaşadığı zaman içinde, edindiği tecrübeler
ona, adını verebileceği en yüksek otoritenin, Kutsal Dörtlü olduğunu öğretmişti.
“Dokuza yedi,” diye bağırdı nöbetçi.
“Yediye beş,” diye karşılık verdi Jefferson Hope hemen, bahçede duyduğu parolayı hatırlayarak.
“Geçin, Tanrı sizinle olsun,” dedi yukarıdaki nöbetçi. Onun bulunduğu yerin ilerisinde, yol genişliyordu
ve atlar tırıs gitmeye başlamışlardı. Arkalarına baktıklarında, yalnız başına nöbet tutan adamın, oturmak
için yere doğru eğildiğini gördüler. Seçilmiş insanların sınırlarından çıktıklarını ve kendilerini özgürlüğün
beklediğini biliyorlardı.