Arthur-Conan-Doyle-Sherlock-Holmes-Kızıl-Soruşturma

8. Anatomi Bilgisi -Kusursuz ama sistematik değil.
9. Kriminoloji Bilgisi çok fazla. Yüzyılda yaşanmış ve işlenmiş olan bütün cinayet ve skandalları en
ince ayrıntısına kadar biliyor.
10. İyi viyolonsel çalıyor.
11. Yetenekli bir eskrimci, boksör ve kılıç ustası.
12. İngiliz yasaları üzerine iyi bir pratik bilgisi var.
Yaptığım listede oldukça çok ilerlemiştim ki, kâğıdı umutsuzluk içinde ateşe attım. “Bu adamın, tüm bu
özellikleri kendinde buluşturarak çalıştığı ve bu özelliklerin hepsine sahip olmasını gerektiren işinin ne
olduğunu tam olarak bir öğrenebilirsem,” dedim kendi kendime, “Bu merakımdan bir an önce
kurtulabilirim.”
Sözünü ettiğim yetenekleri içinde en çok viyolonsel çalması üzerinde durdum. Diğer tüm yetenekleri
harikulâdeydi ama viyolonsel çalması kadar eksantrik değildi. Viyolonseliyle ünlü bestecilerden parçalar
çalardı, hem de zor parçalar, iyi biliyordum çünkü ricam üzerine Mendelssohn’un [12] Lieder’inden ve
diğer ünlülerden birkaç parça çalmıştı. Ama tek başına kaldığı zaman, çok nadiren müzikle uğraşır ya da
herhangi bir tanınmış parçayı çalardı. Bazı akşamlar koltuğunda arkasına yaslanıp gözlerini kapar ve
dizindeki kemanından dikkatsizce gıcırtılar çıkarırdı. Kimi zaman, çıkan notalar güçlü ve hüzün doluydu.
Bu notalar ara sıra, muhteşem ve neşeli de olurdu. Açıkçası, notalar, ruhuna egemen olan düşünceleri
yansıtıyorlardı ama, müziğin bu düşüncelere yardım edip etmediği, viyolonsel çalmasının saçma bir arzu
ya da basit bir merak olup olmadığına karar veremiyordum. Gösterdiğim sabrın ufak bir karşılığı olarak
en sevdiğim parçaları çalmasaydı, birbiri ardına çaldığı ve insanı çileden çıkaran parçalarına isyan
edebilirdim.
İlk hafta içinde, bizi arayıp soran kimse olmadı ve arkadaşımın da benim gibi yalnız bir insan olduğunu
düşünmeye başladım. Sonradan, birçok tanıdığı olduğunu ve bu tanıdıklarının, toplumun değişik
sınıflarına mensup olduğunu öğrendim. Bay Lestrade adında ufak tefek, soluk benizli, fare suratlı ve kara
gözlü, haftada üç dört kez gelen bir adamla tanıştım. Bir sabah, şık giyimli bir kız gelip yarım saatten
fazla bir süre oturdu. Aynı günün öğle saatinde, Yahudi bir seyyar satıcıya benzeyen, saçları ağarmış,
kılıksız ve oldukça heyecanlı görünen ve hemen arkasından oldukça yaşlı bir kadının takip ettiği acayip
ziyaretçi geldi. Bir başka seferinde de yaşlı ve beyaz saçlı bir beyefendi gelip, arkadaşımla konuştu;
başka sefer de acayip suratlı, pamuklu kadifeden yapılmış üniforması içinde bir demiryolu hamalı geldi.
Her sınıfa mensup bu ilginç kişiler geldiği zaman Sherlock Holmes, oturma odasını kullanabilmek için
bana rica ederdi, ben de yatak odama çekilirdim. Beni rahatsız ettiği için her seferinde özür dileyerek,
“Bu odayı, bir iş yeri olarak kullanmam gerek,” derdi, “Ve bu insanlar da müşterim” diyerek kısa bir
açıklama yapardı. Elime yine, üstü kapalı bir şekilde de olsa, işinin ne olduğunu sorma fırsatı geçmişti
ama terbiyem, bir insanı, eğer istemiyorsa kendisine ait özel şeyleri söylemesi için zorlamama müsaade
etmedi. İşinin ne olduğunu bana söylememesi için haklı birtakım nedenleri olduğunu düşündüm ama, çok
geçmeden yeri geldiği bir sırada, ağzındaki baklayı çıkarttı.
4 Marttı, hatırlamam için iyi bir nedenim var, o sabah her zamankinden daha erken kalkmış ve Sherlock
Holmes’u hâlâ kahvaltısını yaparken yakalamıştım. Ev sahibesi, geç kalkma huyumu çok iyi bildiğinden
dolayı, sofrada, benim için kahvaltı hazırlanmamıştı. Anlamsız bir huysuzlukla zili çaldım ve ters bir
şekilde kahvaltıya hazır olduğumu söyledim. Sonra, zaman geçirmek için masadan bir gazete aldım, bu
sırada, arkadaşım, tostunu kıtır kıtır yiyordu. Gazetedeki makalelerden birinin başlığı kalemle çizilerek
işaretlenmişti. Doğal olarak, göz gezdirmeye başladım.