Arthur-Conan-Doyle-Sherlock-Holmes-Kızıl-Soruşturma

duvara yaslandı. Aklına ilk gelen düşünce, yüzükoyun yere yatmış figürün, yaralı ya da ölmek üzere olan
bir adam olabileceğiydi. Fakat, yerdeki adamın, yattığı yerden sürünerek, bir yılan gibi çabuk ve sessiz
bir şekilde içeri girdiğini gördü. Adam, eve girer girmez ayağa kalkıp kapıyı kapadı ve şaşkınlık içinde
kalan çiftçi, Jefferson Hope’un korkunç fakat, kendisine güven veren yüzünü gördü.
“Aman Tanrım!” dedi John Ferrier, nefesi kesilerek. “Beni çok korkuttun. İçeri böyle girmenin sebebi
nedir?”
“Bana önce yemek verin,” dedi beriki kabaca. “Ağzıma kırk sekiz saattir bir lokma bile koymadım.”
Masada, ev sahibinin akşam yemeğinden arta kalan soğuk ete ve ekmeğe saldırdı ve oburcasına ne var ne
yoksa silip süpürdü. “Lucy’nin durumu iyi mi?” diye sordu, açlığını giderince.
“Evet. Tehlikenin büyüklüğünden haberi yok,” diye cevap verdi yaşlı adam.
“Bu iyi. Evi her taraftan izliyorlar. Bu yüzden sürünerek gelmek zorunda kaldım. Onların gözleri
oldukça keskin olabilir ama, bir Washoe avcısını yakalayacak kadar keskin değiller.”
John Ferrier, beklediği sadık müttefiğin şimdi yanında olmasından dolayı tüm karamsarlıklardan
sıyrılıp, bambaşka biri olup çıktı. Genç adamın kösele gibi ellerini yakalayıp içten bir şekilde sıktı.
“Gurur duyulacak bir adamsın,” dedi. “İçinde bulunduğumuz tehlikeyi ve dertleri paylaşacak pek kimse
çıkmadı.”
“Çok doğru söylediniz,” diye cevap verdi genç avcı. “Size saygım vardır ama bu durumda tek başınıza
olsaydınız başımı böyle bir arı kovanına sokmadan önce iki kez düşünürdüm. Beni buraya getiren asıl
sebep, Lucy’dir ve ona bir zarar gelirse sanırım Utah’tan bir Hope ailesi eksik olur.”
“Eh, söyle bakalım, ne yapacağız şimdi?”
“Yarın son gün ve bu gece harekete geçmediğimiz takdirde, her şey biter. Kartal Kanyonunda bir yük
katırı, ve üç at bizleri bekliyor. Ne kadar paranız var?”
“İki bin dolarlık altınım ve beş bin dolarlık banknotum var.”
“Bu kadarı, işimizi görür. Benim de ekleyecek bir o kadar param var. Dağlardan geçerek Carson City’e
varmalıyız. Lucy’i uyandırsanız iyi olur. Geldiğimden haberleri olmalarını istemediğim için,
hizmetkârların evde kalmaması çok iyi oldu.”
Ferrier, kendilerini bekleyen yolculuk için kızını uyandırmaya gidince, Jefferson Hope, yenilebilecek
her şeyi büyük bir torbaya doldurdu ve sert bir çömleğe su koydu. Çünkü, kendi tecrübelerinden biliyordu
ki, dağlardaki kuyular arasında uzun mesafeler vardı ve bu kuyuların sayıları azdı. Yaşlı çiftçiyle kızı,
yola çıkmak için hazırlanmış olarak göründüklerinde, Hope’da neredeyse tüm hazırlıklarını tamamlamıştı.
Bir süredir birbirini görmeyen genç aşıklar birbirlerini sıcak bir şekilde karşıladılar. Fakat, bu merasim
kısa sürdü. Çünkü, dakikalar çok kıymetliydi ve yapılacak çok iş vardı.
“Bir an önce yola çıkmalıyız,” dedi Jefferson Hope, kendilerini bekleyen tehlikenin büyüklüğünü
kavrayan ama bu tehlikeyi cesaretle karşılamaya hazır biri gibi, kısık fakat kararlı bir sesle. “Evin ön ve
arka girişleri izleniyor ama temkinli bir şekilde yan camlardan çıkıp tarlalardan geçerek onların
arasından geçebiliriz. Yolu bir bulduk mu, atların beklediği Kartal Kanyonundan iki mil ötedeyiz
demektir. Şafakla birlikte dağlardan geçerek yolumuzu yarılamış oluruz.”
“Ya bizi durdururlarsa?” diye sordu Ferrier.