Arthur-Conan-Doyle-Sherlock-Holmes-Kızıl-Soruşturma

enim için çok fazla. Parayı kaybetmek istemiyordum. Her şeyin iyi olması için gayret ettim. Ama bu
sonuncusu canıma tak etti ve ondan gitmesini istedim. Gidişinin nedeni buydu.’
‘Sonra?’
‘Onun arabayla uzaklaştığını görünce kalbim ferahladı. Oğlum o sıralar izindeydi ama ona bunlardan hiç
bahsetmedim. Çünkü, oğlumun çok sert bir mizacı vardır ve kız kardeşini de çok sever. Eğer, olanları
kendisine anlatsaydım, olay çıkarabilirdi. Dediğim gibi, onların arkasından kapıyı kapadığımda
üzerimden büyük bir yük kalkmıştı. Fakat, erken sevinmiştim. Çünkü daha bir saat geçmeden kapının zili
çaldı ve Bay Drebber’ın geri döndüğünü gördüm. Çok heyecanlıydı ve içkiyi fazla kaçırdığından dolayı,
her zamankinden daha beter olmuştu. Kızımla oturduğum odaya zorla girdi ve trenini kaçırdığıyla ilgili
anlamsız sözler söyledi. Sonra Alice’e dönüp, ona gözümün önünde kendisiyle gelmesini teklif etti. ‘Sen
istediğin gibi davranacak yaştasın,’ dedi, ‘ve seni durduracak hiçbir yasa yok. Bir kenarda yeterince
param da var. Bu yaşlı kadını hiç düşünme bile, benimle gel, seninle uzaklara gidelim. Seni bir prenses
gibi yaşatırım.’ Zavallı Alice, o kadar çok korkmuştu ki ondan geri çekildi ama, o kötü adam kızımı
bileklerinden yakaladı ve kapıya doğru sürüklemeye çalıştı. Çığlık attım, o anda oğlum Arthur odaya
girdi. Sonradan olanları ben de bilmiyorum. Küfürler ve itiş kakış sesleri duydum. Başımı
kaldıramayacak kadar korkmuştum. Ama başımı kaldırdığımda Arthur’un elinde bir sopa vardı ve neşeli
neşeli güldüğünü gördüm. ‘O ahlâksız adamın bizi bir daha rahatsız edeceğini sanmıyorum,’ dedi.
‘Arkasından gidip ne yaptığını göreceğim.’ Bu sözleri söyledikten sonra şapkasını aldı ve sokaktan aşağı
doğru yürümeye başladı. Ertesi sabah, Bay Drebber’ın, esrarengiz ölümünü duyduk.’
“Bu açıklamayı sık sık nefes nefese kalan ve duraksayan Bayan Charpentier’in kendi ağzından duydum.
Bazen öyle kısık sesle konuşuyordu ki, ne dediğini zor anlıyordum. Yine de olası bir hataya yer vermemek
için, anlattıklarını kısa kısa not ettim.”
“Oldukça heyecan verici,” dedi Sherlock Holmes, esneyerek. “Sonra ne oldu?”
“Bayan Charpentier duraksayınca,” diye sözlerine devam etti dedektif, “Tüm dâvânın bir noktaya
dayandığını gördüm. Kadınları etkilediğini düşündüğüm bir şekilde gözlerimi ona dikerek oğlunun saat
kaçta döndüğünü sordum.”
“Bilmiyorum,” diye cevapladı.
“Bilmiyor musunuz?”
“Hayır, anahtarı var, o yüzden eve kendi girmiş.”
“Siz yattıktan sonra mı?”
“Evet.”
“Saat kaçta yattınız?”
“On bir gibi.”
“Öyleyse oğlunuz gideli en az iki saat mi oluyordu?”
“Evet.”
“Belki de dört beş saat.”
“Belki.”