Arthur-Conan-Doyle-Sherlock-Holmes-Kızıl-Soruşturma

yazıhanesine uğrayarak kendime hemen bir iş buldum. Her hafta, kazandığım paranın belli bir kısmını
patronuma verecektim ve arta kalan parayı da kendime ayıracaktım. Paranın arta kaldığı çok nadirdi ama
yine de parayı denkleştirmeyi güçbelâ başardım. İşin en zor kısmı, yolları öğrenmekti çünkü bu şehir,
görmüş olduğum tüm labirentler içinde en karmaşık olanıydı. Fakat yanımda bir harita taşıyordum,
böylece belli başlı otellerin ve istasyonların yerini öğrendikten sonra işim oldukça kolaylaştı.
“O iki alçağın nerede oturduğunu bulmam pek uzun sürmemişti. Ama, onlara rastlayana kadar haklarında
epey bir araştırma yaptım. Camberwell’de, nehrin karşı kıyısındaki bir pansiyonda kalıyorlardı. Nerede
kaldıklarını öğrendiğimde artık biliyordum ki, her ikisinin kaderi benim merhametime kalmıştı. Sakalımı
uzatmıştım ve beni tanımalarına imkân yoktu. Elime bir fırsat geçip de işlerini bitirene kadar peşlerini
bırakmayacaktım. Onları elimden kaçırmamaya bu kez kararlıydım.
“Londra’da nereye giderlerse gitsinler, peşlerinden hiç ayrılmıyordum. Onları bazen arabamla bazen de
yürüyerek takip ediyordum ama arabayla takip etmek, en iyisiydi çünkü böylece, onları gözden
kaybetmiyordum. Sabahın erken saatlerinde ya da gece yarısına doğru çok az para kazanabildiğim için
patronumla aram açılmıştı. Peşinde olduğum adamlar, elimin altında oldukları sürece, bu, benim için hiç
önemli değildi.
“Fakat onlar da çok kurnazlardı. Takip edildikleri ihtimalini göz önünde bulundurdukları kesindi çünkü
ne akşam karanlığında ne de tek başlarına sokağa çıkmıyorlardı. İki hafta boyunca, her gün arabamla
onları takip ettim ama onları bir kez olsun tek başlarına yakalayamadım. Günün her saati onları takip
ediyordum ama elime en ufak bir fırsat bile geçmiyordu fakat, umudumu kaybetmemiştim, çünkü içimden
bir ses, intikam saatinin geldiğini söylüyordu. Tek korkum, göğsümdeki bu hastalığın vaktinden evvel
canımı alıp bu dünyadaki görevimi yarım bırakmama neden olmasıydı.
“En sonunda, bir akşam Torquay Terrace’de - kaldıkları pansiyonun bulunduğu sokağın adı buydu - bir
aşağı bir yukarı dolanıyordum ki, bir arabanın kapılarında durduğunu gördüm. Arabaya birkaç bagaj
yüklendi ve bir süre sonra Drebber ve Stangerson arabaya bindiler ve araba yola koyuldu. Ben de
arabama binerek peşlerine takıldım ve onları gözden kaybetmedim, içimde büyük bir sıkıntı vardı çünkü
kaldıkları şehri terketmelerinden korkuyordum. Euston İstasyonunda indiler ve atımın başında bir çocuğu
bırakıp onları, perona kadar takip ettim. Liverpool treninin gelip gelmediğini sordular ve kondüktör,
trenin az önce kalktığını ayrıca diğer trenin gelmesine daha birkaç saat olduğunu söyledi. Stangerson,
bunu duyunca biraz bozuldu ama Drebber, durumdan oldukça memnun görünüyordu. İnsan kalabalığının
içinde, onlara o kadar yaklaştım ki aralarında geçen her sözü duyabiliyordum. Drebber, yapacak ufak bir
işi olduğunu söyledi. Kendisini beklemesini Stangerson’dan rica etti. Arkadaşı ona itiraz etti ve
birbirlerinin yanından asla ayrılmamaya karar verdiklerini hatırlattı. Drebber, meselenin çok hassas
olduğunu ve tek başına gitmesi gerektiğini söyleyerek karşılık verdi. Stangerson’un bu sözlere ne karşılık
verdiğini duyamadım ama Drebber küfürler ederek öfkeden deliye döndü ve Stangerson’un parayla tuttuğu
basit bir hizmetkar olduğunu ve ona emir vermeye devam etmemesi gerektiğini hatırlattı. Bu sözler
üzerine, sekreter, içinde bulunduğu olumsuz durum içinde en akıllısını yaparak, eğer son treni kaçırırsa
kendisiyle Halliday Otelinde buluşacağını söyledi; Stangerson’un bu teklifini kabul eden Drebber, saat on
birden önce peronda olacağını söyleyip istasyondan ayrıldı.
“Beklediğim an, en sonunda gelip çatmıştı. Ezeli düşmanlarım artık elimdeydi. Birlikteyken birbirlerini
koruyabilirlerdi ama tek başlarına oldukları vakit, benim merhametime kalmışlar demekti. Fakat aşırı
heyecana kapılmadım. Plânlarıma çoktan şekil vermiştim. Kurbanın, kendisini neyin vurduğunu fark
edecek zamanı olmazsa ve neden cezalandırıldığını anlamazsa, intikam almanın hiçbir zevki kalmaz. Ben,
peşinde olduğum adamın, işlediği eski suçun peşini bırakmadığını anlamasını sağlayacak şekilde bir plân
yapmıştım. Şans eseri, birkaç gün önce, Brixtone Sokağındaki bazı evlere bakan bir beyefendi, evlerden