Arthur-Conan-Doyle-Sherlock-Holmes-Kızıl-Soruşturma

“Hayır, efendim.”
“Öyleyse biz bir çıkıp odaya bakalım.” Sözüne karşılık beklemeden eve uzun adımlarla girdi, yüzünden
hayranlığı okunan Gregson da arkasından takip ediyordu.
Üstü çıplak, tahta döşemeli ve tozlu bir koridor, mutfağa ve odalara açılıyordu. Koridorun solunda ve
sağında iki kapı vardı. Bu kapılardan birinin haftalardır kapalı olduğu belliydi. Öbür kapı, esrarengiz
olayın meydana geldiği yemek odasına açılıyordu. Holmes, içeri yürüdü ve ölümün varlığının yüreğimde
uyandırdığı hissi bastırmaya çalışarak, ben de onu takip ettim.
Kare şeklinde büyük bir odaydı, hiç eşya olmadığından daha da büyük görünüyordu. Gösterişli fakat
kaba bir duvar kâğıdı, duvarları süslüyordu ve şurada burada duvar kâğıdının büyük bir bölümü soyulmuş
aşağı sarkıyor ve bu yüzden de alttaki sarı sıva görünüyordu. Kapının karşısında gösterişli bir şömine ve
bu şöminenin rafında da bir sanat eserinin mermerden taklidi bulunuyordu. Şöminenin bir köşesindeki
şamdana kırmızı bir mum takılmıştı. Odanın, tek penceresi de o kadar kirliydi ki ışık belli belirsiz olup,
tüm daireyi kaplayan kalın toz tabakası altında koyulaşmış olan her şeye, daha koyu gri bir renk
veriyordu.
Tüm bu detayları ben sonradan gözlemledim. O an, tüm dikkatimi yerde tek başına, hareketsiz ve
korkutucu bir şekilde, sırtüstü yatan, açık ve artık hiçbir şey görmeyen gözlerini renksiz tavana dikmiş
adama vermiştim. Kırk üç - kırk dört yaşlarında, orta boylu, geniş omuzlu, siyah ve parlak kıvırcık saçlı,
kısa sakallı bir adamdı. İnce pamuklu ağır bir redingot [20] ve yelek, altına da açık renk bir pantolon
giymişti, yakası ve kollukları tertemizdi. İyi fırçalanmış ve temiz bir silindir şapka, yerde yanında
yatıyordu. Parmakları sımsıkıydı ve kollarını uzatmıştı ama bacakları birbirine değiyordu, sanki çok acı
çekerek, ölüme karşı mücadele vermişti. Sert yüzünde, bir korku ifadesi okunuyordu. Bu ifade, benim,
insanlarda daha önce görmediğim bir nefret ifadesiydi. Dar alnında oluşmuş derin kıvrımlar, küt burnu ve
çıkık çenesi bu ölü adama, tuhaf bir şekilde adeta maymunsu bir görünüm vermişti. Birçok ölüm şekli
görmüştüm. Fakat, ölümün bu kadar korkutucu bir yönünün olduğunu ilk kez, Londra’nın kenar
mahallelerinin ana yollarından birine bakan, bu karanlık ve kasvetli dairede görüyordum.
Lestrade, hafifçe eğilmiş ve araştırma yapar bir halde, kapının girişinde duruyordu. Bizi görünce
doğrularak, beni ve arkadaşımı selâmladı.
“Bu dâvâ, akılları iyice karıştıracak,” dedi. “Gördüğüm hiçbir dâvâya benzemiyor ama ben de çaylak
değilim.”
“Hiç ipucu yok mu?” diye sordu Gregson.
“Hiç yok,” diye sözünü kesti Lestrade.
Sherlock Holmes, cesedin yanına gitti ve diz çökerek dikkatle incelemeye başladı. “Hiç yara
olmadığından emin misiniz?” diye sordu, yere sıçramış sayısız kan damlasını ve lekesini göstererek.
“Eminiz,” diye bağırdı her iki dedektif de.
“Öyleyse, bu kan, elbette, ikinci bir kişiye - eğer cinayet işlenmişse, büyük bir olasılıkla katile - ait
olmalı. Bana 1834 yılında, Utrecht’te, Van Jansen’in ölümü dâvâsındaki noktaları hatırlattı. Dâvâyı
hatırlıyor musun, Gregson?”
“Hayır, efendim.”