Arthur-Conan-Doyle-Sherlock-Holmes-Kızıl-Soruşturma

durumu da değişmedi. Ah, buldum! Buldum!” Neşeyle bağırarak hap kutusunu kaptığı gibi bir başka hapı
ikiye bölüp suda erittikten sonra süt ekleyerek teriyere sundu. Zavallı hayvan sütü daha tamamen
içmemişti ki, bedeni baştan aşağı şiddetle titredi ve yıldırım çarpmış gibi katı ve cansız bir şekilde yere
düştü.
Sherlock Holmes, derin bir nefes aldı ve alnındaki teri sildi. “Daha çok bilgim olmalıydı,” dedi; “Uzun
bir tümdengelim zinciri sonucu edindiğim bir bilgi, gözüme yanlış gözükürse bunun başka bir anlama
gelebileceğini şimdiye kadar çoktan öğrenmeliydim. Kutudaki iki haptan biri, en öldürücü zehirlerden
birini taşırken diğeri son derece zararsızdı. Bunu, daha kutuyu görmeden önce anlamalıydım.”
Bu son cümle bana o kadar korkunç gelmişti ki aklının başında olduğuna neredeyse inanmayacaktım.
Fakat ölü köpek, dostumun varsayımının doğru olduğuna dair en iyi kanıttı. Kendi kafamdaki sis
perdelerinin gittikçe aralandığını farkettim ve gerçek hakkında belli belirsiz de olsa bir fikir sahibi
olmaya başladım.
“Tüm bunlar size tuhaf gelebilir,” diye sözlerine devam etti Holmes, “Soruşturmanın daha başında
karşınıza çıkan bir ipucunun önemini kavramayı beceremediniz. Şansımın da yardımıyla bu ipucunu
yakaladım ve o zamandan beri de olup biten her şey, birbirini mantıklıca izledi ve ilk baştaki şüphelerimi
doğruladı. Bu yüzden sizin kafanızı daha da karıştıran ve dâvânın gittikçe tuhaf bir hâl almasına neden
olan olaylar, her şeyin iç yüzünü daha iyi anlamama ve vardığım sonuçları güçlendirmeye yaradı.
Tuhaflıkla, gizemi birbirine karıştırmak hatadır. En sıradan görünen suç, her zaman için en esrarengiz
suçtur çünkü, tümdengelimlerde bulunacak hiçbir yeni ya da özel yönü yoktur. Katilin kurbanının cesedi
yolun kenarında, olayı daha da olağanüstü gösteren o garip ve sansasyonel ipuçları olmadan bulunsaydı,
bu dâvânın çözülmesi kesinlikle daha zor olacaktı. Bu tuhaf detaylar dâvâyı zorlaştırmak bir yana, işimizi
daha da kolaylaştırdı.”
Bu son cümleye kadar büyük bir sabırla dinleyen Bay Gregson, kendine daha fazla hakim olamadı.
“Bakın, Bay Holmes,” dedi, “Hepimiz sizin zeki bir adam olduğunuzu ve kendinize özgü çalışma
yöntemleriniz olduğunu kabul ediyoruz. Ancak, bizim, öğütlerinizden ve teorilerinizden çok daha fazlasına
ihtiyacımız var. Amacımız katili yakalamak. Dâvâ hakkında vardığım sonuçta sanırım yanıldım. Genç
Charpentier’in bu olayla bir ilgisi olamaz. Lestrade kendi adamının, Stangerson’un peşinden gitti ama,
görünüşe bakılırsa o da yanıldı. Her konuda ortaya sürekli ipuçları attınız ve sanırım bizim bildiğimizden
çok daha fazlasını biliyorsunuz ama, bu dâvâ hakkında nasıl olup da bu kadar çok şey bildiğinizi
sormamın zamanının geldiğini hissediyorum. Bize bu cinayetleri işleyenin adını söyleyebilir misiniz?”
Holmes’un konuşmasına fırsat kalmadan Lestrade araya girerek.
“Elimden Gregson’un haklı olduğunu düşünmekten başka bir şey gelmiyor,” dedi Lestrade. “İkimiz de
çok çabaladık fakat, başarısız olduk. Yanılmıyorsam, size gereken tüm delilleri elde ettiğinizi defalarca
söylediniz. Elinizdeki delilleri daha fazla kendinize saklamayıp, bize de açıklasınız iyi olur derim.”
“Katili tutuklamanın herhangi bir şekilde gecikmesi,” dedim, “Yeni cinayetler işleyip, kötülüklerde
bulunması için ona fırsat verebilir.”
Söylediklerimiz karşısında zor durumda kalan Holmes, kararsızlık belirtileri gösterdi. Düşüncelere
daldığı zamanki alışkanlığıyla, kafası öne eğik ve kaşları çatık bir hâlde odada gezinip durdu.
“Merak etmeyin. Katil, başka bir cinayet işlemeyecek,” dedi en sonunda, aniden durup bize bakarak.
“Bundan hiç şüpheniz olmasın. Katilin adını bilip bilmediğimi sordunuz. Biliyorum. Adını bilmemiz, onu
yakalama fırsatıyla kıyasladığımızda çok önemsiz kalıyor. Bunun da çok kısa bir zamanda