Arthur-Conan-Doyle-Sherlock-Holmes-Kızıl-Soruşturma

“Size, önemli gözüken hiçbir konu hakkında ayrıntılı bilgi istemediniz mi?”
“Stangerson hakkında sorular sordum.”
“Başka hiçbir şey sormadınız mı? Tüm bu dâvânın gelip dayandığı önemli bir nokta yok mu sizce?
Tekrar telgraf çekmeyecek misiniz?”
“Tüm söylemem gerekenleri söyledim,” dedi Gregson, kızgın bir sesle.
Sherlock Holmes, kendi kendine güldü ve tam söze başlayacaktı ki biz koridorda konuşurken ön odada
bulunan Lestrade ellerini gururlu ve halinden memnun bir halde ovuşturarak tekrar sahneye çıktı.
“Bay Gregson,” dedi, “Az önce, içerdeki duvarları inceledim. Eğer, ben dikkat etmeseydim, birilerinin
mutlaka gözünden kaçırabileceği bir keşifte bulundum.”
Konuşurken, küçük adamın gözlerinin içi parıldıyordu ve meslektaşından bir adım önde olmasının yol
açtığı bastırılmış bir sevinci yaşadığı belliydi.
“Buraya gelin,” dedi, korkunç cesedin götürülmesinden beri biraz daha iç açıcı duruma gelen odaya
koşturup, geri dönerek. “Şimdi, şurada durun!”
Çizmesinden bir kibrit yaktı ve kibriti duvara doğru tuttu.
“Şuna bakın!” dedi, kendisiyle övünür bir şekilde.
Duvar kâğıdının o kısmının paramparça olduğuna dikkat etmiştim. Odanın bu köşesinde büyük bir parça
duvar kâğıdı, duvardan soyulmuş ve alttaki sarı sıvanın gözüktüğü yerde kare şeklinde bir boşluk
bırakmıştı. Bu boşluğa kan kırmızısı harflerle bir tek sözcük yazılmıştı-
RACHE.
“Buna ne diyeceksiniz?” diye bağırdı dedektif, gösterisini sergileyen bir gösterici edâsıyla. “Bu ayrıntı,
gözden kaçmıştı çünkü odanın en karanlık bölümündeydi ve kimsenin aklına oraya bakmak gelmemişti.
Katil -kadın mı, erkek mi bilmiyoruz-bunu kendi kanıyla yazmıştı. Kanın duvardan damlayarak yaptığı
lekeye bakın! Böylece intihar düşüncesini kafamızdan atıyoruz. Yazmak için neden o köşe seçilmişti? Size
anlatacağım. Şömine rafındaki şu mumu gördünüz mü? Bir zamanlar o mumu yakıyorlarmış ve eğer
yanıyor olsaydı, bu köşe, duvarın en karanlık bölümü olacağına en aydınlık yeri olacaktı.”
“Bu ipucunu bulduğunuza göre ne anlama geldiğini de söyler misiniz?” dedi Gregson, küçümseyici bir
sesle.
“Ne anlama mı geliyor? Bakın, bunu yazan kişi, Rachel diye bir kadın adı yazıyordu ama, yazıyı
bitirecek zamanı olmadığı için bitiremedi. Sözlerimi unutmayın, bu dâvâ aydınlığa kavuştuğunda, Rachel
adında bir kadının olayla ilgisi olduğunu göreceksiniz. Gülmenize çok sevindim, Bay Holmes. Çok usta
ve akıllı olabilirsiniz ama her şey sonuçlandığında yaşlı tilkinin, en iyi olduğunu göreceksiniz.”
“Sizden gerçekten özür dilerim!” dedi arkadaşım. Ardında bir kahkaha patlatarak, küçük adamın
öfkesini daha da arttırdı. “Sizin de dediğiniz gibi, içimizde bunu fark eden ilk kişi olma şerefine eriştiniz.
Geçen geceki esrarengiz olayla ilgili bu sözcüğün, ikinci bir kişi tarafından yazıldığına hiç şüphe yok. Bu
odayı incelemeye henüz vaktim olmamıştı. Ancak, izin verirseniz hemen şimdi inceleyeceğim.”
Konuşurken cebinden bir metre şeridi ve büyük, yuvarlak bir büyüteç çıkardı. Bu iki aletle, odada hızla
yürümeye başladı, bazen duruyor, ara sıra diz çöküyordu, bir kere de yüz üstü yere yattı. Kendini işine