pobierz - Nestor - Czasopismo artystyczne

Biografie Mieczysław Niedźwiecki (1935-1994)
zycznym. W latach 1957-1984 uczestniczył w 11
kursach muzycznych różnych kategorii (mistrzowskich,
kameralistów, skrzypków), doskonaląc swoje
artystyczne i dyrygenckie umiejętności. 2 stycznia
1984 roku złożył przed Państwową Komisją Egzaminacyjną
egzamin kwalifikacyjny równoważny
z wyższymi muzycznymi studiami zawodowymi.
W „Dzienniku Wschodnim” z dnia 25 kwietnia
1995 r. autor artykułu o chórze „Hejnał” podpisujący
się (bar) napisał:
... trzeba (...) oddać sprawiedliwość członkom
chóru „Hejnał”, którzy są przekonani, że właśnie
ich zespół sam założyciel i dyrygent do końca
życia traktował jako najważniejszy życiowy dorobek
artystyczny. Relacji tej towarzyszyła anegdota,
iż „Hejnał” był jego trzecim dzieckiem, z którym
związał się nie mniej niż z tymi, które urodziła mu
żona Anna.
Mieczysław Niedźwiecki jest wciąż doceniany
i podziwiany. Dla chórzystów jest wzorem do
naśladowania w świecie muzyki i towarzyszącego
jej piękna. W zależności od sytuacji, od kontaktu
z nim, wspominający go eksponują różne strony
jego charakteru, osobowości czy sposobu działania.
Na przykład Czesław Zwolak, znany w Chełmie
lekarz reumatolog, akordeonista z talentu
i zamiłowania, członek chóru „Hejnał” od chwili
jego powstania, wciąż uważa się za ucznia
M. Niedźwieckiego. Chórzystka Barbara Marcinkiewicz
we wspomnieniu poświęconym M. Niedźwieckiemu
napisała m.in.:
Z natury był romantykiem, co wyraźnie dało
się zauważyć w opracowanych przez niego utworach,
jego dolce i piano przeszło już do historii zespołu.
Był profesjonalistą, miał rzadką umiejętność
mobilizacji i skupiania zespołu w trudnych chwilach
w czasie występu. Wszyscy wpatrywaliśmy
się w jego twarz, aby ujrzeć czy utrzymujemy się w
tonacji, czy brzmienie wykonywanego utworu jest
właściwe.
Tak już jest, że o człowieku, jego dążeniach
można dużo więcej powiedzieć, gdy go zabraknie.
Teraz odczuwam to samo w odniesieniu do swojego
dyrygenta. Teraz, gdy w zespole występują
różnego rodzaju problemy, gdy trudno je rozwiązać,
brakuje mi jego i tej wyciągniętej karteczki
z wcześniejszymi przemyśleniami. Wiem, że to, co
robił, wynikało z jego dążenia do osiągnięcia możli-
0
wie najwyższego poziomu. Nie na darmo mówi się,
że „Hejnał” to dziecko Niedźwieckiego - wymagał,
karcił i kochał.
Przeglądając kronikę chóru „Hejnał”,
uczestnicząc w rozmowach i wspomnieniach
o Mieczysławie Niedźwieckim, można wskazać
te cechy, które najbardziej charakteryzowały jego
osobowość. Na wiele z nich zwróciła uwagę Halina
Pióro, jedna z pierwszych chórzystek:
Mieczysława Niedźwieckiego poznałam
w październiku 1965 roku, po rozpoczęciu przeze
mnie pracy w Powiatowym Domu Kultury w Chełmie.
Był wtedy obecny wszędzie, gdzie istniał jakiś
związek z muzyką. Prowadził zespoły muzyczne,
komponował muzykę do utworów miejscowych
twórców. Dlatego, kiedy zaproponował założenie
chóru, zyskał od razu kilkunastu zwolenników, nie
tylko spośród członków chóru kościelnego, ale
i osób, które lubiły śpiew i dysponowały głosem,
choć dotąd nie angażowały się w taką działalność.
Znalazłam się więc w grupie założycielskiej. Zadaniem
każdego z nas było przyprowadzić na próbę
jedną osobę lubiącą śpiewać, a potem po przesłuchaniu
przez pana Mieczysława trafiała ona
do sopranów, altów, tenorów czy barytonów, gdyż
od początku był to chór ćwiczący w kilku grupach
głosowych. Początkowo traktowaliśmy próby jako
rozrywkę, fajną zabawę, śmiejąc się z naszych
gam wyśpiewywanych pod dyrekcją pana Niedźwieckiego.
Szybko musieliśmy jednak zacząć się
uczyć piosenek, gdyż pierwszy koncert był już
ustalony, a próby dwa razy w tygodniu wyciskały
z nas poty w dosłownym znaczeniu tego wyrazu.
Chór się rozrastał, rozwijały się przyjaźnie
i sympatie, a nawet były związki małżeńskie. Muszę
tu powiedzieć, że ich istnienia najwcześniej domyślał
się dyrygent, który na okolicznościowych spotkaniach
z okazji świąt anonsował, że czeka nas
niebawem taka uroczystość. Moje małżeństwo też
miało związek z chórem. Waldemar Maciejewski
zaczął uczęszczać na próby po wyjściu z wojska,
w październiku 1966 r. Po pewnym czasie zaczął
mnie odprowadzać po zajęciach do domu. Wracając
razem, często śpiewaliśmy to, czego nauczyliśmy
się na próbach. Byliśmy tacy beztroscy, młodzi,
radośni. Waldek był nie tylko członkiem chóru,
ale także rodzonym bratem żony Mieczysława
Niedźwieckiego, Hani. Mój związek z nim sprawił,