Editorial - Quickborn. Vereinigung für niederdeutsche Sprache und ...

Rezensionen
noch achterran müss un dat Streu denn
ut de letzten Ecken tosommenkleien
schull. Wenn ’n sik dorop besinnt, wo
bannig groot de Maschinens in ’e
Landwirtschaft middewiel woorn sünd
un wo nipp un nau dat vundoog allns
in ’e Buree dörploont is, wenn dat – mol
seggen – bi ’n Silo geiht oder wenn ’t
Hau un Stroh oppresst waarn schall,
dennso kann ’n sik dat good vörstelln,
dat dor ’n ganzen Barg vun dat “Hackemaih”
lingen blifft – un dat nich bloots
in de Landwirtschaft. Denn meent is bi
Otto Pötter mit dat “Hackemaih” natürlich
een Metapher: Dor blifft öberall
wat lingen in unsen Alldag, lütte Krömels
mitünner bloots, aff un to ook mol
een ganzet Bult, man de Autor harkt dat
allns tohoop un kriggt dat op.
In sien “Hackemaih”-Geschichten geiht
dat veel üm Johrestieden un üm dat,
wat de Minschen in ’t Münsterland dor
schienbor elkeen Johr mit antofangen
weet. So fallt Otto Pötter to ’n Bispeel
för den Märzmoond de Peer vun ’t
Münsterland in, denn dat is klor: In ’n
März geiht de Arbeit los mit ’e Peer op
Felln. Tomindst wüür dat fröher so. In
’n Juli kummt em denn dat Radfohren
in ’n Sinn, un dat is jüst so klor: Nu fangt
de Ferientied an. Wedderkennen
schall ’n dat “schöne Münsterland” (S.
5) ook in de Geschichten, wo dat üm
de “Stutenkerlpiepken” oder de “Kiepenkerls”
geiht, de dat so wohl bloots
in Westfalen geben hett. Bi ’n Lesen
maarkt man ook, wat för ’n wichtig Rull
de kathoolsche Religion nich bloots för
de Region, man ook för den Autor
sülbst speelt. So mookt Otto Pötter “Peter
un Paul” oder den “Erntedank” to ’n
Thema, un he hett bobento een Bidragg
över de kathoolsche Ordensfro
52
Schwester Maria Euthymia (1914-1955)
ut Münster schreeven, de de Papst vör
Johrn selig sprooken hett. Ganz toletzt
drööft natürlich ook nich de Kolumnen
fehlen, wo de Autor wat vun Mannslüüd
un Fronslüüd, vun de Füürwehr oder
wat vun “Schaufensterdekoration” verklort.
Otto Pötter sien “Hackemaih”-Texten
sünd liekers keen Geschichten to ’n
dootlachen. To de Hauptsook sünd dat
eenfach Bidrääg, wo een Autor wat vertellt
vun Minschen ut dat Münsterland,
so as he sik de Lüüd un de Region in
sien Gedanken so vörstellt. Ook, wenn
dor mol sowat as de “Gesundheitsreform”
in dat Book in vörkümmt, is in de
Welt vun den Verteller noch allns best
op ’e Reeg; dat Leben löppt suutje vör
sik hen mit bloots lütte Probleme to ’n
Smüüstern. Allns annere waard utblendt
ut düsse “heele Welt”, sünnerlich
denn, wenn de Verteller sien Fründ
“Bäänd” mit in ’t Speel bringt. Dor sitt
denn meistieds ’n lütte Pointe achter,
so as de Autor sik dat för plattdüütsche
Geschichten un för dat Plattdüütsche
an sik dinken deiht: “Worup et ankümp
is ’n nettet Döönken!” (S. 10). För “Hackemaih”
un ook för Kolumnen, de annerwegens
in Norddüütschland eenmol
de Week op Platt in ’e Zeitung
stoht, mag dat angohn.
Dat Book sülbst is wunnerbor mookt
un langt sik fein an, wenn du dat in ’e
Hand hest. De Biller passt good to de
enkelten Texten. Lüüd, de nich jeden
Dag wat op münsterlänner Platt leest,
könnt mit dat Book ook wat anfangen:
Bi Wüür, de nich so licht to verstohn
sünd, hett de Autor dat Wuurt op Hochdüütsch
in Klammern gliecks dorachter
sett – un de Leser bruukt dorüm