Editorial - Quickborn. Vereinigung für niederdeutsche Sprache und ...

LESERBREVE
Leebe Leebe Herr Herr Römmer.
Römmer.
Villicht erinnert Se sik, dat ik vör eenige Johrn in den Quickborn
intreden bün. Tomols häb ik mi anne Tietschriften denn
soon beten argert, dat so veele Plattdüütsche Lüd inne Heftn so
veel Hochdüütsch schrieben dän un inne Johresgobn ok.
Dor rut folgert ok disse Breef an Se un annere Lüd, tomol mi mit
dat Buxthüder Blatt köttens eene mootlos mokende Nohricht
opn Freuhstücksdisch flogen is.
„Moin, Moin“ vunt utstarben bedroht. So heet dat dor un dat
wür gor nich spossig. Toglieck wür dat Anloot för mi, dat Themo
optogriepen un mi Gedanken to moken, dor öber: Wat kann man
moken, gegn den Vofall vun unse scheune plattdüütsche Sprook?
Nu, wat mi infalln is, könnt Se lesn un nochn beten wat dorto.
Öber nu is noch wat schehn.
„100 Johrn Quickbornheftn“ ligt jo all’n beten int Schap un ward
gor nich avnützt. Ik häb jo all schreben, ik wür dat leed, Hochdüütsche
Texte vun Plattdüütsche Schrieberslüd to lesn. Tschä,
Leserbreve
ik häb anfungen to blödern, keum öber gor nich wiet. Glieck
op dat ierste Blatt binnenin leut mi opsehn: „Quickbornians“
steiht dor un dor to hör ik wohl ok. Un denn geiht dat los: Plattdüütsch
– Plattdüütsch un ümmer wieder un wieder, bit to de
Siet 44. Dor wesselt dat denn in Hoch un denn ward dat scheun
avwesselnd un dat Lesn mokt nu Sposs.
Nu säg ik, dat isn Tietschrift ut un mit de plattdüütsche Sprook.
Hochdüütsch gehürt mit dor to un dat könnt wi jo ok allgemeen
nich eenfach wegloten.
Öber as ik denn achdern in dat Heft ankummen bün, oh man,
dor steuvt dat un allehoop kloppt se op den Eenen in un dat
sünd Se, Herr Römmer.
Ik hool mi dor rut, denn weder kinn ik de Votonungen vun D.
Bellmann siene Gedichten noch de Gedichten söbst.
Villicht kummt mi de CD mol inne Quer. Denn ward ik se mi
anhürn un voseucken, se objektiv ... oh man, wat heet dat? Also,
ik ward voseucken, se in mien Gehör intospiekern un kann denn
ok sägen, wat se mi gefallt.
So, nu ind ik un much Se bitten, mol in miene Schrieberee to
schnüffeln, wat dor nich eenerwegens een Ansatz bie is för de
Tokunft vun uns Plattdüütsch.
Scheune Tiedn wünsch ik Se un allns Gode
Christian Bundt
Buxtehude
83