Vurderingsveiledning med teksteksempel

I artikkelen frå magasinet ”Fri flyt” les vi om Jarle Trås svært omdiskuterte drøm; å nåtoppen av Mount Everest utan hjelp av oksygen. Dette starta som ei privat utfordring,men enda opp med å involvere mange fleire enn berre denne eine eventyrlysteneklatraren. Jarle Trå mista kontrollen og det heile blei etter kvart veldig dramatisk. I fleiredagar høyrde vi igjennom mediet om klatraren sin kamp for å overleve i dei ekstremeforholda han oppheldt seg i. Til slutt kom meldinga om at Trå var funnen i god behald, ogdet var no meiningar og spekulasjonar begynte å herje i mediet. Var Jarle Trå eit egoistiskog naivt menneske som ikkje kunne sjå risikoen i det han gidde seg ut på? Eller var detheile eit PRstunt? Det siste la dei fleste frå seg ganske så raskt, men alle hadde eimeining om dette, både mediet og folk generelt. I artikkelen les vi Erlend Sandes meiningrundt det heile. Ei god skildring av synspunktet hans er vel; ”den som inkje vågar, inkjevinn”.Sande har sjølv mykje erfaring med ekstremsport, og ønskjer ikkje å verke kynisk på nokomåte. Meininga hans byggjer på at det er menneskeleg å ta sjansar, vi berre tek dei påulike nivå. På dette området er eg heilt einig, vi alle tek sjansar, ofte fleire enn vi er klareover også. Argumentasjonen Sande legg fram meiner eg også er svært realistiske, ogeksempla er absolutt samanliknbar. Kva er det som gjer at vi trur det er mindre risikofyltå køyre bil enn å vere elvepadlar? Sanninga er at vi menneske er redd for det ukjente.Om det å klatre Mount Everest utan oksygen hadde vore like vanleg som å køyre bil såhadde nok ikkje Trå vore så egoistisk. Kva med dei som fyllekøyrar, dei kan kallastegoistiske. Er det nokon som fortener fleire vekers oppsikt i mediet, så er det dei. Ikkjeein uskuldig fjellklatrar som det gjekk galt for ein av hundre gangar.Sande bruker mange kvardagslege gjeremål til samanlikning med ekstremsporten. Foreksempel meiner han at dei som køyrer motorsykkel i stades for bil utsett seg for storfare. Og dei som kappkøyrer ned stupbratte grusbakkar i sykkelritt, meiner han også harein fot innan for ekstremsporten. Som redaktør i magasinet er Erlend Sande også klarover at mange av lesarane hans drivar med både elvepadling, laussnøkøyring og risikofyltklatring, derfor ønskjer han ikkje å bagatellisere det heile. I artikkelen les vi også Sandestankar om at einkvar toppidrettsutøvar kjenner sin eigen fysikk, styrkjer og svakheiter.Han meiner at utøvarane dermed bør kunne setje eigne grensar, og finne ut når dessegrensene ikkje bør sprengjast. Men han er også klar over at det er akkurat dette169