: I J ' " E

DENGE ŞERO
Dengê Şero perweze bû li van kona, şên û dûza,
Go: "Hekîmo,malhemekê, pêşkêşa te memikê qîza".
Agir girte dilê xorta, van cahila, van tunsiza,
Feqiyê Teyra tirbê rabû û Dîlbera xwe ramûsa. . .
Dengê Şero kire zingîn, çû gihîşte erşê ezmîn.
Ji hewas û hijmekariyê cî lerizîn pêvir û mêzîn,
Berfa heçê Elegezê- ku hê nediye bahar, havîn,
Te go, helya û jorda hat, çem û cewa kire xulîn. . .
Pîrê diha li dev gorê, bi rû-hedem kalê zemîn,-
Dilê wan jî tev hevdu bû û evîntiya xwe bîr anîn. . .
Dengê Şero, te go, gihîşt heylo Sîpan û Cizîrê:
Rabûn hevra kirin sowbet Mem û Zînê ji kibîrê. . .
Te go, Xecê rabû û got: "Siyabend, rabe, hatiye bahar.
Dengek pêra ji wêda tê, ez mam hewas û hijmekar.
Dibê: "Hekîm, hey hekîmo, dû-dermanê xwe tu hilde".
Rabe Sîyabend, belkî hekîm bicebirîne birînê te...
Kubra Şero perweze bû li van kona, şên û dûza,
Bengî Fêrîk bû sewdeser, hilda hezar hub û mûsa,
Go: "Bistirê, Şero, bira, dilê min bû kûra êgir,
Ez têr nabim kilamê te, ku helandin berê kêvir . . . "
***
Adar go: - Dilê min mêrg û zevî,
Xezalê, canê, kuda direvî...
Hergê bilbilî, ez - gula kezî,
Gulê dihêlî, kuda dibezî...
Xezal zivirî dêmê hewasî,
Şibêta horiyê min kire nazî,
Go: - Adar, dilê min bête-bête,
Wele ditirsim ba-bagerê te.