: I J ' " E

xweye bengîtiyê dinivîsî. . .
Fêrîkê Ûsiv jiyana xweda pir hate zêrandinê. Ewî pesinê qeydê
sovêtiyê û jîyana merivê sovêtiyê nedida...Pirtûkêd wî bi zore-zor û bi
cefa çap dibûn. "Ew çi seqeme?", "ew çi derde?", "ewî çawa turiş
kirye^nivîsye, wekî dayîka kurde sovêtiyê naxweze mêrê wê here
şêr...", "helbestên Fêrîk yê "ekisîsovêtiyêne", "eksîmorolîne"... Hey
civînada derheqa van tiştada digotin, berevokên helbestêd wî paşda
didan, şûnda dixistin, didane guhastinê. . .
Hemîn çevnebarî, ernûsî û nezaniya hineka jî alîkîda "kardikirin".
Çerkezê Reş, ku xêrxazê Fêrîk bû, nivîsye "...û helbestvanekî mîna
Fêrîkê Usiv, ku serdapê îsaf bû, dest neyara dizêriya. . . "
U tenê mûsayê wî - hewasa nivîsarê, dihate hewara wî:
O, mûsa min, o, çara min. . .
Dema tu têyî hewara min,
Min tirê wekî Rostemê Zal
Lê wexta
Ji minra dibe pişt û heval,
Ax, mûsayêd min wexta ji min dûrin-
Fiqarekî bê piştovanim ez,
Wextê li dor min li hev difûrfûrin-
Qey hingê Rostem pelewanim ez...
Xwestinek wî ji Xwedê hebû -
Xaliq, xatirê navê xwekî,
Min hewcê meriyê nemerd nekî:
Te bîter kirye kul û birîn,
Tu bi xwe-xwe jî bicebirîn ...
Fêrîkê Usiv derheqa axiriya nivîsarêd xweda wa difikirî:
Ax, dive binice
Çemê min van dera
U neçe negîje
Tu okîan û bera. . .
Digo:
Mîna toxim direşînim pirsêd melûl ser kaxez,
Wê pey minra gûldin gelo bigihîjin, bibin rez?
Yan hêsirêd kesî serda wê nebarin wek baran
U bêxeda wê birêzin, pûçbin, herin bê deng-hes.
337