: I J ' " E

Werin, pismamno, em qe na rokê
Bin hîveronê rûnên ser şîvê.
Wede difire, zûbe, yan dereng
Emê undakin vê dinya delal,
Werin, dil û ced em deng bidin deng,
Derbazkin demek hevaltiya helal.
Em dila derxin mûrêd mixenet,
Çawa sitirya desta derdixin,
U bi sidqê qenc, bê tirs, bê minet
Dirêjî hevkin destê dilê xwe.
Ca binhêrin, çi bedewe ezman...
We qe nepirsiye bi dilê bengî:
Kê meda antêx kirye ev cahan,
Heyr û hisretê hezar yek rengî?
Çima xaliq wa dide merde-merd,
Dike maşoqê rewşê dinya ron?
Û çima davê bi destekî sert
Xûn û xebûra kêşverê Karon?...
Dibe ku şerav şêwirekê bide?
Em dagirin tasê gundîtiyêye kevn,
Vexun bi bîna gîhê perwede,
Bin nûr-nedera hîverona xewn.
Hingê bin tasê xwe valakirî
Emê bibînin bengizê kal, bava,
Kubira zarutya xwe unda kirî
Û bigirîn bi dil ça zara sava.
Û wexta îda şewq-şemal rêtî-
Hîv here ava piş çiyayê Dibûr,
Em bi dilê dînc, dilê verotî
Hemêza hevda xewra herin kûr.
Û...xwezil mîna wan çirê berê
Em bitemirin xewêda ker-lal
Û qe derc nekin ewê kederê,
Ka ça unda kir me dinya delal...
116