: I J ' " E

Hela nebye xet û xaz,
Kê xwe navda mêze dike,
Dive xortê bermiraz.
Guhê gulîn, şêbiskê zer
Lê penc bûne nolî tev,
Bîn û buhuşt, misk û ember
Davêji xal û xevxev.
Rindê, bûyî xeber û bes,
Wey halê min bikirçî.
Baharî tu, havînim ez,
Berbi te têm, tu diçî.
***
Fîrdûsiyê mezin nava "Şehnema"
Bedewe biha mera nivîsye :
Hebûye şahekî ecêvî neheq,
Navê wî şahê Ecêv - Ejdehek.
Li ser milê şah hebûne du ziya.
Rojê mejûyê du cahilê tûre
Bûye xurê ewan ziyayê bêcûre.
Du aspêjê heyf, du qencê Xwedê,
Gunê wana zef xortê tûre tê.
Divêjin: "Qe na, ji herd zilama
Em mejûyê yekî parî ser ziyakin,
Yê din cûrekî kerr-kerr azakin".
Û usa aza dikin yek merî,
Davêjin zerzemîneke terî.
Çaxê dighîje çil-pencî hevî,
Wan berdidin bi rêke neqevî.
Ewana diçin, serê çiya, baniya,
Xwera çê dikin koxik û xaniya,
Mal xwera tînin, dikin hal-zewac,
Ûji wan pêşda tê miletê kurmanc,
Belê, ev qise hikyate, ese,
Wekî şayîrê mezin seh kirye
80