: I J ' " E

Ê, lawo, çi jî bibînî, sehkî,
îsaf û Xwedê xwe jî bîr nekî". . .
Ûsiv "xeberê" dayêva dêrî,
Qey bêjî ketye xewek xewn-xêrî.
Ew texmîn nake teviya baranê,
Qey hêsirê dêne aviya baranê,
Nerm vedimalin ji çevê diya wî,
Tên û dirijin ser temoriya wî. . .
Lê ewir veçixyan, baranê vekir,
Ûsiv pirtîna çivîka seh kir.
Qey çivîk nîn bûn, lê ruhê meyta,
Ku derketibûn tûjkê kumeyta,
Û çîve-çîva wane cinetê
Difûrfûrî nav çol û tebyetê.
Dûrva dixwênyan birc û bazarê
Ûrta Kenanê - şeherê Hesarê.
Lê Ûsiv. . .îda wê neçe malê.
Miste xweliya dê wî kir dezmalê,
Piyê heykel paç kir. . ."Xatirê te dayê'
Û dilşikestî pişta xwe dayê.
Hat. Karvanbaşî no û neheqe,
Agirê xezevê ji ber dipeke.
- Lo, kuro, lawo. . .,-wî da xebera,
Tu bûyî meytê nava mexbera?
Ev eşyayê han xas, hizêmetî
Qumaş û etiran, kevirê qîmetî,
Malê wek xizina padişê Kenanê-
Tev bêxeda çû ber vê baranê. . .
Got, sîlek dayê: qey sîle nînbû,
Topek ji topa erşê ezmîn bû. . .
- Qirar-qesembe, go, Senem şede,
212