: I J ' " E

Kêrtik û kove li her çar dore,
Beyt-bîranînek bi serva more:
"Dilê min ewirê erda geryayî,
Meyane, te wek birûskê jendê,
Mîna birûskê çûyî vêsyayî,
Agir-alavê kulê hilşandê".
Aha dixûne kur beyta bavê
Û dibarîne hêsirê alavê:
- Dayê, ez diçim, dayê rêwîme,
Ji te sêwî bûm, bavê jî sêwîme...
Dayê, ku hatin ewilê havîna,
Rojê mezela, piş firavîna,
Zêndî ku hatin ser miryê xweda,
Û kûrîn kete dê û ewleda,
Dengê min hingê tu ku seh nekî,
Nexeydî, dayê, dilê xwe nekî. . .
Xeber pirîsk bûn, dil-dê şewitî,
Qey bêjî heykel ji cî lipitî. . .
Serê kurr bire ser ber û bistan,
Bi destê dêva pore wî mizdan:
"Ax, berxê minî dû dê zêryayî,
Bi jera kîna bira çêryayî,
Bêbexta çi yek serê te kirin,
Tabetya min jî birandin, birin.
Lawo, wekî nav heyat û emira
Bextê te hebûya, diya teyê nemira,
Dê ku tev bavê cot per û baske,
Ku zarr bi wanva kewkî firqaske. . .
Niha tu-kewê baskek şikestî,
Serê riya ketî, melûl û mestî.
Yek kare bive te bi nan-avke,
Yek kare bive bi dax kivavke.
211