Lava 13.1 - binnenwerk.indd - CWI

12
boodschappen bij de koelkast. Toen keek ze op. Een boze
flonkering in haar oude ogen, haar mond hing open als een
vis.
‘Zo jongen. Daar ben je dus.’
Je zweeg.
‘Zeg ook maar niks. Ik moet even bijkomen, die boodschappen…’
‘Zal ik?’ En je stak je handen uit naar de zware tassen.
Ze leek het niet te horen maar haar blik dwong je achteruit,
voorbij de wenteltrap, naar de zithoek. Je hart bonsde. Bij het
aanrecht klonk gerommel en gedoe. Kastdeurtjes sloegen
dicht, een ketel werd gevuld, en alles wat je dacht liep stuk op
twee jaar geleden, toen mevrouw Clara je onder hypnose
bracht. Ze kwam de kamer in met een dienblad met glazen,
thee, een schaaltje koekjes. Vanachter haar bril inspecteerde
ze je.
‘Gaat het goed? Nee,’ antwoordde ze zichzelf, ‘anders was je
hier niet. Kijk me niet zo aan. Ik zou aangifte kunnen doen.
Thee?’ Ze schonk in. ‘Nu, voor de draad ermee, ik ben te oud
voor grappen.’
‘De laatste keer dat ik hier was.’
‘Ja.’
‘… u hebt dingen gezegd.’
‘Dingen? Zo zo.’
‘Dingen die me achtervolgen. Ik moet ervan af. Mijn
vader…’
‘Carrièregedoe,’ zei ze monotoon. ‘Zo willen vaders het.
Niet op ingaan.’
‘Nu zegt u het weer.’
‘Luister.’ Ze ging op harde toon verder; zij had je niks verboden.
Wat hier gebeurde, was een schemergebied tussen je
diepste angst en verlangen. Geen mens kon dat sturen.
‘Maar ik kan geen kant op.’
‘Bezweringen.’
‘U bent de enige die me begrijpt.’
Lava 13.1
‘Mooi.’
‘Maar ik moet verder, trouwen en zo.’ In gedachten zag je
Isabel: hoe ze met haar zomerse lach de bierglazen spoelde.
‘Trouwen, zei je? Trouw dan.’ Mevrouw Clara keek verveeld.
‘Nee!’
‘Goed, dan niet.’ Als je maar ging studeren, een vak leren.
Volgens haar had je een gave in je handen waar je iets mee
zou moeten doen.
Je vertelde over het repareren van muziekinstrumenten.
Ze knikte ongeduldig; allemaal goed.
‘De accordeons van mijn vader.’
Ze zuchtte. ‘Natuurlijk.’ Met een lachje roerde ze in haar
thee, blies en dronk met kleine slokjes. Alles leek vanaf hier
gezien heel onbelangrijk. In een huis waar iemand een
gesprek met je voerde – hoe ongelegen het ook kwam; waar
iemand echte vragen stelde – hoe moe ze ook was; en naar je
handen keek – en er meer in zag dan een last. Je nam ook een
slok thee.
Plotseling klonk buiten een wijsje, op het pleintje onder de
kastanje. Je verslikte je in de thee: de dromerige tweeklank,
de langgerekte mineuren, verdomme, daar zat hij te spelen,
het hele repertoire.
‘Die man buiten.’ Het zweet sijpelde langs je rug.
Mevrouw Clara keek glazig. Ze nodigde je uit om achterover
te leunen, zodat de kwestie vanuit het onderbewuste
besproken kon worden.
‘Oh nee, niet weer,’ bracht je uit.
‘Zo effectief.’
‘Maar ik, hij, buiten…’
Alles wimpelde ze af. Dus zakte je in de kussens en sloot de
ogen. Op het pleintje zeurden de musettes, daarna een kreet
van schrik.
‘We tellen terug, van tien naar een.’
Het werd zwart. Steeds dieper zonk je in een heelal van ster-