Lava 13.1 - binnenwerk.indd - CWI

dag tot hun groep zou behoren, uitgebannen door de maatschappij,
ongewenst en uitzichtloos.
Daarom vermeed hij de haveloze groep, zorgde ervoor
dat hij netjes geschoren bleef, maar aan zijn eenvoudige,
goedkope kleding en doelloze voorkomen kon hij niets
veranderen.
De laatste tijd ging hij weleens koffie drinken in de Turkse
snackbar. Hij had de eigenaar leren kennen, oppervlakkig
weliswaar, maar als het niet druk was wisselden ze enige
vriendelijke zinnen. Weinig, maar het was weer iets om je
nog mens te kunnen voelen.
In de snackbar kon hij niet te lang blijven hangen. Hij wilde
de verstandhouding tussen hem en Kenan, de eigenaar, niet
verstoren. Francis had nu eenmaal niet veel geld te besteden,
dus een kopje koffie was eigenlijk al een buitenissige uitgave;
thuis was hij goedkoper af. Maar uren zitten met één consumptie,
zou hem toch te veel doen lijken op de zielige zwervers
uit het winkelcentrum en hij had nog genoeg gevoel voor
eigenwaarde. Dus maakte hij zich na een uurtje koffie en
Turkse kabel-tv en soms een kort praatje, uit de voeten.
De straat op, naar Hoog Catharijne, of naar huis.
In de kamer die hij voorlopig zijn thuis kon noemen,
heerste wanorde, als in zijn hoofd. Huisraad, meest op rommelmarkten
aangeschaft, lag her en der verspreid. De enige
meubels in de kamer waren een bed en een stoel. Bij gebrek
aan kasten hingen zijn kleren op kleerhangers aan een koord
tegen de muur, vuil wasgoed slingerde in de kamer rond. Het
raam klemde, waardoor er niet meer dan een kier beschikbaar
was om te kunnen luchten.
Koken kon in de gemeenschappelijke ruimte, waar hij af en
toe een flinke schotel bereidde waarmee hij enige dagen
vooruit kon. Op die manier hoefde hij niet elke dag te koken,
wat scheelde in de relatie met zijn huisgenoten. Die vonden
dat het stonk als hij bezig was geweest. Hij was niet beledigd,
wel verbaasd.
Enig begrip kon hij er wel voor opbrengen. Op een verjaardagsfeestje
had een van de studenten hem vriendelijk
gevraagd of Francis soms wat salad wou, en hij had verheugd
geknikt, maar was wit weggetrokken bij het zien van de huzarensalade,
een bleke, koude brij. Alsof hij een schaal uitgekotst
voedsel voorgezet kreeg. De andere jongelui hadden het
allemaal smakelijk zitten weghappen, maar hij durfde er niet
aan te beginnen. Uiteindelijk had hij het gerecht beleefd afgeslagen,
verklarende dat hij een fruit salad verwacht had.
Hij veronderstelde dat zijn maaltijden op de buren een soortgelijke
indruk maakten en had er verder geen woorden aan
vuil gemaakt.
Aan zijn kleine huishouden was hij weinig tijd kwijt. Kleren
waste hij op de hand in de badkamer. Eten warmde hij op een
elektrisch plaatje in zijn kamer. Meer was er niet te doen.
En nu leek hij ook nog last te krijgen van slapeloosheid.
Wanneer alle geluiden in huis en op straat verstomd waren,
werd hij wakker. Plotsklaps was hij klaar en helder.
In de stilte kwam dan haar stem aanzweven. De eerste keer
bleef hij in bed liggen en luisterde gefascineerd. Het duurde
kort. Ze was ineens verdwenen. Na enige tijd afwachtend
luisteren, viel hij weer in slaap.
De derde nacht dat haar stem hem wekte, werd hij onrustig.
Hij stond op en probeerde te achterhalen waar het gezang
vandaan kwam. Alles in het gebouw was stil, dus kon het
geen radio of muziekinstallatie zijn, noch het gezang van een
huisgenoot.
Het geluid kwam van buiten, maar daar was niemand te
zien. Met zijn gezicht tegen het venster gedrukt, bleef hij zitten
luisteren, tot het zingen ongeveer een uur later ophield.
Verkleumd kroop hij in bed terug, na nog een poos vergeefs
op een nieuw lied gewacht te hebben.
Maar elke avond keerde ze terug, al kon hij niet achterhalen
Lava 13.1
41