Lava 13.1 - binnenwerk.indd - CWI

volledige vergunning. En weet je wat ik nog fijner vind,
Onckelaerts? Dat je daar nooit een cent voor in rekening
brengt. Dat getuigt van een breed inzicht in de wensen van de
consument, weet je dat?’
‘Ik houd iedere druppel die je drinkt bij,’ zei Onckelaerts,
terwijl hij de stukken zeep nauwkeurig herordende in de
daarvoor gereserveerde kist.
‘Dat spreekt vanzelf. Je administratie moet op orde zijn.
Geen wereld zo mooi als de wereld van de bureaucratie. Leve
de vergunning! Leve de ambtenaren! Leve Onckelaerts!’
Magielse hief het glas. Zijn rijpe appelengezicht glom in het
winkellicht, zoals altijd wanneer hij voor langere tijd aan het
woord was geweest.
‘Als-ie zo graag een kroeg wil wezen, moet-ie ook maar barkrukken
kopen,’ mompelde Bosman, die voorzichtig rechtop
ging staan.
Drie klanten later betrad meneer Mahieu de winkel. Hij was
in pak. Meneer Mahieu was altijd in pak. Niemand wist wat
meneer Mahieu voor de kost deed of had gedaan. In elk geval
iets waardoor hij altijd in pak kon lopen.
Mahieu liep niet meteen naar de toonbank met de fles, zoals
de andere twee hadden gedaan, maar inspecteerde eerst de
uitgestalde vruchten. Pas toen wandelde hij richting de drie
mannen, die zwijgend zijn komst afwachtten.
Hij glimlachte. Mahieu glimlachte altijd.
‘Goedendag, heren. Nee, geen drank voor mij. Ik moet helder
blijven. Vannacht ben ik bezocht door een droom die alle
geheimen van de kosmos voor me ontsluierde. Het was
groots. Ik heb er de hele ochtend over nagedacht, maar al wat
ik me herinner is een man met een lange grijze baard die erg
lijzig sprak.’
‘God?,’ vroeg Onckelaerts.
‘Petrus,’ dacht Magielse.
‘Willem Groot,’ zei Bosman. ‘Die heeft een baard en hij
praat langzaam.’
‘Willem Groots baard is niet grijs maar roodbruin en hij
praat zo langzaam omdat hij de ganse dag in de olie is. En als
je denkt dat je de spot kunt drijven met existentiële overpeinzingen,
kun je beter naar huis gaan.’ Mahieu’s glimlach was
plotseling verdwenen.
‘Niemand sommeert hier iemand mijn winkel te verlaten,
behalve ik. Voor existentiële overpeinzingen is hier geen
plek,’ zei Onckelaerts, onverwacht scherp.
Mahieu ging geschrokken recht staan.
‘Je zegt dat ik niet meer welkom ben?’
‘Dat zeg ik.’
‘Dan zal ik voortaan mijn boodschappen moeten halen bij
een andere winkel.’
‘Dat moet dan maar.’
‘Juist. Voortaan doe ik mijn boodschappen bij die nieuwe
super-markt. Misschien dat ik daar gerespecteerd word.
Vaarwel.’
Plechtig verliet Mahieu de winkel. De drie anderen keken
hem na. Morgen zou hij terug zijn. Hij zou met dezelfde
glimlach de winkel betreden en luisteren naar de verhalen
van Magielse. Mahieu bezat nu eenmaal niet het talent boos
te blijven. Ruzies dreven weg buiten het bereik van zijn
geheugen, tot ze nog slechts een vage vlek vormden die
gemakkelijk weggepoetst kon worden.
‘Die is weg,’ trok Magielse de enige juiste conclusie.
’s Nachts in bed keek Onckelaerts naar het plafond. Het wit
boven hem keek zwijgend terug. Er was iets wat hem dwarszat,
maar wat wist hij niet. De herinnering aan de oorzaak
van het gevoel was verdwenen, maar het gevoel zelf stond
hem om twee uur ’s morgens opeens helder voor de geest.
Het was teruggekeerd.
Hij draaide op zijn zij. Hij keek nu naar het gordijn voor het
dakraam. Zo diep als nu had hij nog nooit nagedacht.
De wind drong voelbaar door de kieren. Het gordijn bewoog;
Lava 13.1
49