Lava 13.1 - binnenwerk.indd - CWI

46
op mijn rug en kietelt mij.
Ik liep spelend de trap af. Mijn moeder ving me op.
Ik mocht op haar schouders zitten en paardjerijden.
Ik neem de aap bij de hand en loop met hem de kamer rond.
Mijn vriend krijst en springt handig over elke hindernis.
De papegaai wappert met zijn vleugels en huppelt op zijn
poten. Hij vertelt de ene mop na de andere. We lachen om ’t
hardst. Iemand klopt op de deur. Mijn vrienden kruipen in
het papier en ik duik onder mijn bed. Ik hoor gestommel
achter de deur.
Ik verborg me in het toilet van de school. De kinderen klopten
op mijn deur. Ze beschimpten mij en gooiden water en
krijt over de deur. Het was al nacht toen mijn vader de deur
opendeed. Hij had zijn kleurrijke kostuum aan. Hij wilde
geen kus van mij.
Het is bijna donker als ik mijn schuilplaats durf te verlaten.
Ik kruip voorzichtig over de vloer en gluur onder de gleuf
van de deur. Ik kijk goed rond. Ik zie geen voeten, alles lijkt
me rustig. Ik roep mijn vrienden. Ik lig in de armen van de
aap. Hij troost mij. De papegaai beurt mij ook op. Hij weigert
mijn zoen.
Ik draaide alle kranen open. Het water liep van de trappen
en vloeide over de vloer. Ik waadde met mijn voeten door een
grote plas. Ik gebruikte mijn handen als een schep en gooide
het water in de lucht. De meubels werden kletsnat, het
behangpapier kwam los van de muren. Ik schreeuwde en
trapte in het water. Mijn moeder snikte en klemde mij in haar
lange stevige armen. Ik krabde mijn moeder en spuugde naar
mijn vader.
Ik jaag de papegaai de deur uit. Hij moet de twee mysterieuze
mensen gaan beloeren. Ik wacht met spanning op zijn
terugkeer. Hij zegt dat de man en de vrouw nog steeds op hun
bed liggen. Hun gezicht is volledig rood geworden. Ze dragen
witte pijen en slapen als engelen. Ik verberg mij onder mijn
matras. De aap likt behoedzaam aan mijn vingers. Ik duw
Lava 13.1
hem weg. De aap maakt ruzie met de papegaai. Hij verwijt de
vogel dat hij mij overstuur heeft gemaakt.
Ik verstopte me. Mijn moeder gilde tegen mijn vader.
Ik hoorde haar iedere keer mijn voornaam roepen. Een deur
klapte dicht. Het werd stil in huis. Ik vluchtte de straat op.
Ik zag mijn vader haastig over het plein lopen. Ik haalde hem
in, maar hij duwde mij weg. Ik bleef staan tot ik hem niet
meer zag.
De aap en de papegaai spreken niet meer tegen elkaar.
Ze gaan ieder in een andere hoek van de kamer zitten. Ik probeer
te bemiddelen, maar mijn woorden hebben geen effect.
Ik heb niets meer, geen vrienden, geen spelletjes.
Ik luister aan de deur. Ik hoor geschuifel, alsof iemand zich
over de grond voortsleept. Ik verberg me onder een stoel.
Ik zoek steun bij mijn vrienden. Ze negeren mij.
Ik riep, maar niemand antwoordde. Mijn moeder liep weg,
mijn vader verdween. Ik ging voor de spiegel staan en verzon
verhaaltjes over mijn ouders. Ik nam natte aarde uit de
bloempot en smeerde er het glas mee in.
De aap komt naar me toe. Hij zegt dat hij in een ander huis
wil gaan wonen, ver van de papegaai. Ik lach, de aap en de
papegaai zijn voor elkaar gemaakt. Een steen kan men niet
zomaar splijten.
Het was nacht. Ik wandelde door de duisternis van het huis.
Mijn vader en moeder sliepen. Ik zwierf hun kamer binnen.
Het mes was blank, het mes werd rood. Ik zal nooit meer een
kind zijn.
Ik hoor voetstappen achter de deur. Het hout kraakt en
barst open. Mijn ouders met hun rood gezicht. De dode engelen
met de witte pijen.
Twee mannen in een witte jas kijken naar mij.
‘Het is tijd voor je dagelijkse prik. We gaan vandaag toch
niet moeilijk doen. Een man van jouw leeftijd.’
Ik laat gewillig mijn broek zakken. Ik heb de tijd verteerd.
Pijn kan me niet meer deren.