Lava 13.1 - binnenwerk.indd - CWI

8
horen. ‘Ik zal er alles aan doen om te voorkomen dat Mauro
de Grote Gouden voor altijd mag houden.’
Na deze woorden lachte Mauro, maar het was niet van
harte. En waar IJzer tijdens het vervolg van de loting zelfverzekerd
rondkeek, was Mauro’s blik op zijn best ongemakkelijk
te noemen, zoals van iemand uit het dorp die al een tijd
stond te wachten op de bus naar Florence, altijd te laat.
‘Mauro kijkt somber,’ zei Franca.
‘Dat is juist cool,’ zei ik.
‘Cool,’ zei Franca. ‘IJzer is cool.’
‘IJzer kan niks,’ zei ik beledigd.
‘Hij is echt oké,’ zei ze. ‘Dat vinden mijn vriendinnen ook.’
Dat laatste zei ze met een stelligheid die ik niet goed kon
hebben. Wat wisten haar vriendinnen nou helemaal?
‘Vriendinnen,’ schamperde ik.
Franca deed alsof ze het niet had gehoord. Daar kon ik
slecht tegen, maar ik zei niets meer.
‘Mauro is altijd zo braaf,’ zei Franca. ‘Niets aan.’
‘Niets aan? Moet je straks kijken,’ zei ik.
De repliek van Franca ging verloren in het applaus. De laatste
speler was ingedeeld en de volgorde van de wedstrijden
was bepaald. Franca stond resoluut op en keek me niet meer
aan, terwijl we naast elkaar stonden.
Op het veld pakte de barman de beker van de tafel. Hij zou
hem ongetwijfeld weer op een verhoging neerzetten in de bar,
zodat niemand eromheen kon.
Hij hield de beker voor zijn buik en riep: ‘Zondag over twee
weken wordt hierom gespeeld.’
Hij bewoog de Grote Gouden met beide handen omhoog en
omlaag en het applaus hield niet op totdat hij weer het woord
nam. ‘Eerst spelen de kleintjes hun toernooitjes. Gratis toegang
en het aanzien meer dan waard. Maar dan: het grote
werk. Niet te missen. Dus: ik zie u allemaal op de zondag van
de Grote Gouden.’
Na het uitspreken van de laatste woorden liftte de barman
Lava 13.1
* voorpublicatie *
de Grote Gouden nog een keer met een bijna onherkenbaar
gelukzalige glimlach omhoog, alsof hij hoogstpersoonlijk de
Europacup I had binnengesleept. Het lawaai was ernaar en bij
het verlaten van het speelveld werd de barman van alle kanten
op zijn schouders geslagen.
Daarna hielden de dorpelingen op de bankjes en stoelen de
poule-indeling van alle kanten tegen het licht. Ze praatten
met gemak het eind van de middag vol, maar het wachten
was op de show.
De acht spelers lieten na de loting altijd één voor één wat
trucjes en bewegingen zien. Iedere speler had twee minuten.
Mauro betrad als eerste het veld. De bal kleefde aan zijn voet.
‘Kijk,’ zei ik en wees naar het veld. Franca stond een paar
meter verderop met wat vriendinnen. Ik riep haar, maar ze
reageerde niet. Snel draaide ik me om naar het speelveld.
Rond de middenlijn wipte Mauro de bal op, hoog in de
lucht, en legde hem in één keer stil in zijn nek. Hij boog voorover,
liet de bal over zijn rug naar beneden lopen en met de
hak van zijn linkervoet tikte hij hem over zijn hoofd. Met een
boogje viel de bal dood op zijn rechterwreef. Perfect in balans
stond hij midden op de middenstip. Dit was Mauro voor mij.
Het geroezemoes langs de lijn verstomde. Zo stil als nu was
het die middag nog niet geweest. Mauro liet de bal van de
wreef naar de punt van zijn schoen rollen en zo bleef hij
staan, zijn armen losjes langs zijn lichaam, zijn vingers
gestrekt. Totaal ontspannen, meester over de bal. Toen begon
hij hoog te houden. Links, rechts, links, rechts, vlak boven de
grond, sneller dan ik ooit had gezien.
De dorpelingen waren de verbazing voorbij en gejuich ging
over de parkeerplaats. Mauro tructe onverstoorbaar verder.
De bal ging van de buitenkant van zijn rechtervoet een paar
keer heen en weer naar de buitenkant van zijn linker, en toen
schoot hij hem de lucht in.
Ik volgde de vlucht van de bal, die met een boogje daalde en
stilviel op Mauro’s voorhoofd. Onder luid applaus hurkte hij