Lava 13.1 - binnenwerk.indd - CWI

64
vraag aan Maurits of deed een mededeling van huishoudelijk
aard. De nieuwe parkeervergunning moest op de achterruit
geplakt worden. Overmorgen zou de monteur komen kijken
naar de verwarmingsketel. Snok, de dertienjarige kater,
dronk onrustbarend veel water en had het waarschijnlijk aan
de nieren. En waarom was Annejet er niet bij vanavond? O ja,
die werkte aan haar scriptie.
Op zijn beurt kon Egbert weinig interesse opbrengen voor
haar domestische wederwaardigheden. Hij stond boven de
alledaagsheid die haar leven beheerste.
Maar ook al werd er die avond aan tafel niet gesproken over
de dood van Grote Berman, toch wisten ze alledrie dat er
geen ontkomen aan was, dat elk woord dat nu werd gezegd
een doen alsof was, een vals opgehouden schijn van normaliteit.
Grote Berman was dood. Ook al woonde hij al jaren niet
meer in het souterrain van het huis aan de Jacob Obrechtstraat,
z’n aanwezigheid was er niet minder om.
Pas toen het slecht met hem ging stuurde Egbert z’n zoon
naar Meerzicht. Ga jij maar eens kijken hoe het gesteld is met
die ouwe. En vergeet niet te controleren of het kistje met
munten er nog is. Neem het mee desnoods als hij al te ver
heen is om het nog te merken. Je weet hoe ze zijn in die
verpleeghuizen.
Maurits was gegaan. Had het kistje meegenomen en aan z’n
vader gegeven. Alle munten zaten er nog in. Het stond nu op
Egberts werkkamer, midden op het werkblad, als een trofee.
Het doosje sigaren zou het moment bepalen waarop de dood
van Grote Berman alsnog besproken zou worden. Maurits
had het in z’n zak. Op het geëigende moment zou hij het
tevoorschijn halen en aan z’n vader geven. Hij wilde dat er
over gesproken werd. De vertrouwde woede van z’n vader, de
vertrouwde reactie van z’n moeder, wiens vermoeide gelaatstrekken
zich dan zouden verscherpen, bijna ergernis zouden
verraden, maar dan ineens alleen nog diep vermoeid zouden
Lava 13.1
zijn. Dan pas zou alles weer normaal zijn.
Of misschien was het alleen de sadistische neiging die
hij van zijn vader had geërfd die hem ertoe bracht het
kleine Pandoradoosje op het juiste moment in te brengen.
Het brandde in z’n zak. Misschien was dat voorgevoel, die
vreemde opgewondenheid, nog prettiger dan het moment
zelf. Dat kende hij al. Hij zou de dialoog zo kunnen uitschrijven.
‘Sigaartje?’ vroeg Maurits toen z’n vader klaar was met het
van z’n bord schrapen van vleesrestjes en jus.
‘Waar heb je die vandaan?’ Hij pakte het doosje aan en keek
erin. ‘Ben je aan de sigaren gegaan jongen?’
‘Nee, dank je. Maar jij lust wel een lekker sigaartje zo na het
eten, toch?’
‘Altijd goed!’
Elk gesprek tussen Egbert en Maurits had een speciale toon.
Pesterig, sarcastisch, alsof ze in een heimelijke tweestrijd verwikkeld
waren, alsof ze meer bedoelden dan hun woorden
zeiden.
Ze leken op elkaar. Die spichtige neuzen, die diepliggende
ogen, de dunne lippen die door hun vorm steeds verbeten
leken, in niets leek hij op Ina. Zachte gelaatstrekken, helderblauwe
ogen, weke, een beetje willoze lippen.
‘Met de complimenten van je broer,’ zei Maurits toen zijn
vader een sigaar langs z’n neus streek.
‘Zijn die van Frits?! Heb je die van hem meegenomen?!’
De verbazing mengde zich in een grijns.
‘Zulke mooie sigaren laat je niet zomaar liggen, hè.’
‘Goedkope troep. Nog net geen huismerk. Zelfs de sigaren
moesten op een koopje bij die ouwe vrek.’
‘Hij heeft er vlak voor ie dood ging nog eentje gerookt.
Het stompje zit er nog in.’
Egbert inspecteerde het doosje en haalde er een halverwege
gedoofde sigaar uit, de punt gekreukeld door het hardhandig
uitdrukken.