Lava 13.1 - binnenwerk.indd - CWI

24
doodgaat, dan ga je niet dood. Omdat ik de nadruk erop leg.
Als geliefden verongelukken, verongelukken ze altijd onverwacht.
Dat is een natuurwet. Daar moeten we het van hebben.
Daar kunnen we maar beter aan gehoorzamen.’
Omdat jij het altijd maar dan ook altijd verwacht, gebeurt
het nooit, zo zal hij haar aanvullen.
Hij pakt de deurklink vast.
‘Nu verwacht ik dat je níét doodgaat. Dan kan het dus
zomaar onverwacht gebeuren.’ Omdat je dit hebt gezegd, verwacht
je het weer, dus ga ik niet dood, zal hij zuchten.
‘Nu dus weer wel.’
‘Ik ga weg,’ is het enige dat hij zegt.
Hij zal zich vooroverbuigen, haar een zoen op haar mond
geven en daarna zijn hand toesteken om haar uit bed te helpen.
Tot vanavond, zal hij dan zeggen.
Ze weet dat ze zich vanmiddag al niet meer kan voorstellen
dat er nog iemand anders in dit huis woont. Vanmiddag zal
hij in haar hoofd verworden tot iemand anders. In de namiddag
is deze vreemdeling helemaal uit haar gedachten verdwenen.
’s Avonds staat er een vreemde entiteit voor haar deur.
Iemand die met vastberaden pas en luide stem haar huis binnenwalst.
Iemand die een heel ander geluid laat horen en een
verhaal vertelt dat niet het hare is.
Hij trekt haar koelkast open en haalt er een fles bier uit. Hij
lacht. Hij pakt een tas uit en verspreidt de inhoud ervan door
het huis. Onbekende dingen. Hij neemt haar krant mee naar
het toilet en blijft daar uren zitten.
Iemand die doet alsof hij hier thuis is. Hij probeert haar aan
te raken en kijkt verschrikt als zij terugdeinst. Een inbreker
die vraagt of er soms iets is.
‘Of er iets is? Natuurlijk is er iets!’ roept ze.
‘Kunnen we dit niet een keertje overslaan? Kunnen we niet
gewoon doorgaan.’ Dat zullen ze dan doen. De volgende dag
helpt hij haar gewoon weer uit bed, zoals altijd.
Lava 13.1
Zover is het nu nog allemaal niet. Nu heeft ze nog een brok
in de keel omdat hij op gruwelijke wijze zal omkomen.
De typiste hoort de voordeur opengaan en weer dichtklappen.
Haar geliefde is weg.
‘Tot vanavond,’ zegt ze zacht.
Hij is zijn afscheidszoen vergeten. Zijn hand ook.
Een dag later, het was alweer voorbij tienen, sprak de directrice
het antwoordapparaat van de typiste in. Efficiënt en
effectief. Al had ze iets in de typiste gezien. Haar voeten die
op het bureaublad lagen zwaaiden naar haar en zij knipoogde
terug. De directrice zag dat ze dringend nieuwe schoenen
nodig had. Nog voordat ze het bericht had afgerond, werd de
verbinding automatisch verbroken. De inspreektijd was te
kort. Zodra ze ophing begon de directrice zich zorgen te
maken omdat ze nog steeds geen typiste had.
Van de typiste was alleen een pluk bruin haar te zien.
De poes lag boven op het dekbed, op haar buik, te slapen, ook
opgekruld. Stil. Op het eerste gezicht zag het eruit als een
gelukkig tafereel. Het zou het moment vóór het wakker worden
kunnen zijn.