Lava 13.1 - binnenwerk.indd - CWI

6
Een vriendin wees haar op een raam op de eerste verdieping
van het volkshuis en Franca keek naar boven. Daar toonde
IJzer zijn wedstrijdshirt. Met beide handen liet hij het buiten
het raam wapperen. De meisjes gilden. Hij was in ontbloot
bovenlijf. Franca gilde ook.
‘Hij is zo gespierd,’ zei ze tegen een vriendinnetje.
‘En zo leuk,’ zei die terug. Ze giechelden als kleuters. Om
een borstkas. Jezus. Van veraf ook nog.
Met zijn zwarte shirt aan draaide IJzer zich om en wees met
beide duimen op de naam die achterop stond. FERRO. In het
rood. Daaronder het rugnummer 3, dat van de Italiaanse
mandekker. Het applaus klaterde.
Franca klapte natuurlijk mee. Op dat moment leek voor
haar alleen IJzer bij het raam te bestaan.
Toen IJzer zijn hoofd met een brede grijns uit het raam stak,
alsof hij de beker al had gewonnen, floten de meisjes om het
hardst op hun vingers. Franca gebruikte twee handen.
IJzer zag er zo strak in het zwart erg goed uit, dat zag ik ook
wel, maar ik had schoon genoeg van zijn show. Toen hij zich
eindelijk omdraaide en wegliep, was achter hem een flits van
Mauro te zien. Zijn shirt had precies het paars van Fiorentina.
Maar hij bleef verscholen achter in de ruimte, kwam niet
naar het raam. Aan het bewegen van zijn bovenlichaam te
zien, hield hij een balletje hoog. Ik zwaaide, maar ik besefte
dat hij me helemaal niet kon zien en haalde mijn hand toen
maar onhandig door mijn haar.
Ik ging naast Franca staan en legde mijn arm om haar
schouders. Dromerig keek ze voor zich uit naar het raam,
waar niets meer te zien was. Rondom het volkshuis werd het
onrustig. Waar bleven de spelers? Wanneer begon die loting
nou? De bloedhitte begon hinderlijk te worden. Flessen ijskoud
water gingen rond. De oude mannetjes gingen zitten en
klaagden dat het allemaal niet meer was zoals vroeger. Kleine
kinderen werden vervelend. Franca speelde met haar armbandjes.
Lava 13.1
* voorpublicatie *
Toen kwam de barman de heuvel aflopen. Gejuich en gejoel
steeg op. De barman hield een ronde glazen schaal met beide
handen boven het hoofd, die speciaal voor het toernooi was
gekocht. Net als acht plastic balletjes, hol van binnen. Ze rolden
en ketsten.
Hij kreeg luid applaus toen hij zijn schaal neerzette naast de
Grote Gouden. Iedereen op het veld en rondom het volkshuis
was gaan zitten op de bankjes en stoelen achter het hekwerk.
Franca en ik vonden een lege stoel schuin achter een van de
doeltjes. Franca ging op mijn schoot zitten. Ik legde mijn
handen op haar buik. We hadden prima zicht op de barman.
‘Ik heb geen microfoon nodig om me verstaanbaar te maken,’
zei hij en hij had gelijk.
Onder het gejuich dat op deze eerste zin volgde, keek de
barman tevreden rond. Op hetzelfde volume ging hij verder.
‘Vanmiddag is de loting voor het mooiste voetbaltoernooi uit
de regio. Ik beschouw het als een grote eer dat ik de enige
sponsor ben van dit toernooi. Mijn bar, de bar, het beste wat
het dorp te bieden heeft. Kijk straks maar naar de prachtige
shirts.’
De barman leek na te denken. ‘Het is ook een grote eer de
loting te mogen verrichten,’ zei hij. ‘Vandaag worden de twee
groepen van vier spelers bepaald. Het is een open loting.
Iedereen kan bij iedereen in de poule komen.’ Hij keek weer
even rond alsof hij zich ervan wilde verzekeren dat iedereen
hem kon volgen.
‘We snappen het,’ schreeuwde iemand vanaf een bankje. ‘Ga
gewoon loten, man,’ riep een ander langs de lijn. De spanning
was net zo voelbaar als de hitte.
Oké,’ zei de barman. ‘Jullie zijn natuurlijk gewend dat ik
snel werk.’
Franca lachte. Ze draaide haar hoofd en keek me stralend
aan. Toen legde ze haar hoofd tegen mijn hals. De barman
ging nog harder praten.
‘In deze schaal zitten acht balletjes. In elk balletje zit een