Lava 13.1 - binnenwerk.indd - CWI

In de veronderstelling dat ze haar gehele hoofd had ondergedompeld,
verbaasde Gerda zich over haar nog zo propere
kapsel. Alleen haar pony en enkele slierten rondom haar oren
waren doordrenkt met het gebruinde toiletwater. Als de spiegel
haar niet voorloog – en dat deed die zelden – kon het niet
anders of ze had niet zo zorgvuldig gezocht als ze aanvankelijk
had gedacht. Dat kreng van een tandenborstel lag daar
verdomme nog steeds!
Vertrouwend op de trouw van de spiegel, dook ze onmiddellijk
weer op de toiletpot af, gezicht voorwaarts. Met een
harde klap sloeg haar hoofd op de toiletrand, waarna het even
over de badkamervloer stuiterde. Snel herpakte ze zich door
zich aan de wc-bril omhoog te trekken en haar hoofd nu
daadwerkelijk in de pot te drukken. Deze keer nam ze geen
halve maatregelen. Ze doopte haar hoofd steeds dieper in het
troebele water, probeerde volledig in de leidingen weg te
kruipen, maar week terug toen ze bemerkte dat haar haren in
het afvoersysteem verstrengeld raakten.
Geschrokken probeerde ze haar hoofd uit de pot te trekken,
maar haar haren trokken haar onmiddellijk terug, telkens
weer. Ze probeerde te schreeuwen, maar voelde haar longen
onmiddellijk volstromen. Proestend van wanhoop sloeg ze
haar vuisten tegen de pot en zette ze haar tanden in het beslagen
porselein. Haar sloffen vlogen van haar voeten en het
vuile water sloeg over de rand van de wc. Het golfde over haar
kleding, kletterde neer op de badkamervloer, stroomde de
badkamer door, sloeg tegen de plinten, vloog de badkamer
uit, het laminaat over, door tot aan de revers rand van de gordijnen.
Gerda stak haar hand in de wc-pot, vlak bij haar hoofd, en
peuterde met bibberende vingers enkele lange lokken los.
Met de andere hand tastte ze klakkeloos in het rond. Steeds
paniekeriger zeilde haar hand door de lucht. Het was dan ook
niet vreemd dat deze al snel in contact kwam met de nabij
staande wc-borstel. In de slaande beweging vloog de borstel
uit haar de houder. Hij rolde over de badkamervloer, ver van
Gerda’s verkrampte handen. Maar na enkele seconden doelgericht
rondtasten, voelde ze de verlossende natte kwastjes
van de borstel over de wondjes in haar handpalm strijken.
Haastig omklemde ze de borstel en stak de steel onder de
helling van haar voorhoofd. In een soepele beweging wist ze
haar hoofd enkele centimeters te lichten, waardoor er genoeg
lucht kon ontsnappen om de spanning die op haar haren
stond te ontkrachten. Met een laatste krachtinspanning rukte
Gerda haar haren in één ruk los, waarna ze kuchend en spuwend
met haar rug op de bevuilde badkamervloer terechtkwam.
Minutenlang hapte ze naar lucht, maar eenmaal op adem
gekomen, realiseerde ze zich onmiddellijk dat haar zoektocht
niets had uitgericht. De rode tandenborstel was nog steeds
spoorloos, maar dieper zoeken dan zonet was onmogelijk,
daarvoor was haar hoofd toch echt te groot.
Bij wijze van bevestiging krabbelde ze kreunend overeind
en posteerde zich nogmaals voor de spiegel.
Het was overduidelijk: Gerda was zo diep gegaan als ze kon.
Niet alleen had het bruine toiletwater al haar haren tot één
grote stinkende kluwen samengeklonterd, ook haar trui en
de knieën van haar legging waren ermee doordrenkt. Daarbij
liepen er nu ook diverse stralen aan rood vloeistof over haar
gelaat. Blijkbaar was ze dieper gegaan dan het oog kon zien.
Doordat ze tot aan haar middel in de pot was gekropen, had
ze een geheel nieuwe bron aangeboord; één wiens waarvan
de kleur te vermoeden gaf dat de vermiste tandenborstel niet
veel dieper gevonden kon worden. Haar hoofd mocht dan
wel belachelijk groot zijn, enig doorzettingsvermogen bleek
voldoende – maar hé, wacht eens. Natuurlijk!
Gerda haalde een doorweekt closetrolkartonnetje door haar
bilnaad, waste haar handen en stapte terug de woonkamer in.
‘Zo zo,’ siste ze geniepig. Dreigend schuifelde ze op het
kleine wiegje af, dat met de pootjes diep in de stinkende
Lava 13.1
27