Lava 13.1 - binnenwerk.indd - CWI

28
bruine brij stond. ‘Jij weet vast wel wat je te wachten staat,’
sprak ze samenzweerderig. Maar toen Gerda zich andermaal
over het wiegje boog, zag ze dat haar popje nog steeds lag te
slapen.
‘Hé? Wat is dit nou?’ Ze porde de pop plagerig in haar zijde.
De pop gaf geen kick.
‘Hé! Wakker worden!’ schreeuwde Gerda. Grommend
greep ze de pop bij de schouders en schudde haar wild heen
en weer. Ook balde ze haar doorbloede vuisten, die ze een
voor een in het fragiele gezichtje sloeg. Maar de pop bleef
zich slapende houden.
Nu werd Gerda het echt zat. Agressief greep ze de pop bij de
enkel en trok haar met een harde ruk uit het wiegje. Als een
plastic boodschappentas sleurde ze de pop achter zich aan.
Dunne straaltjes bloed dropen uit de sneeën in Gerda’s klauwen,
ze sijpelden over de beentjes van de pop. Het gebarsten
hoofdje gleed zo nu en dan door de donkere brij op de vloer,
stootte zich aan het opstapje naar de badkamer en sneuvelde
uiteindelijk volledig toen Gerda het met een wilde slinger
naar de bodem van het toilet gebaarde.
‘Ha!’ snauwde Gerda wraakzuchtig, maar haar gezicht vertrok
onmiddellijk toen een losgebroken oog naar de oppervlakte
van het roodbruine toiletwater dreef. ‘Wat heb ik
gedaan?’ huilde ze.
Ze viel op haar knieën en dompelde haar hand als een
schepnet onder water. Toen ze de hand weer uit de pot ophief,
gleed het meeste water tussen haar vingers door. In haar
handpalm rustte het kleine blauwe oogje van de pop, temidden
van drie flinke bruine brokken.
‘Sorry meisje, sorry,’ snikte Gerda. Ze wiegde heen en weer
en drukte het oogje tegen haar borst. ‘Het was jouw tijd
meisje, het was jouw tijd.’
Gerda wierp nog één spijtbetuigende blik op het angstige
oogje, alvorens zich andermaal op de benen te werken en het
achteloos over haar schouder te werpen.
Lava 13.1
Schokkend en zwetend, slenterde ze droevig naar de keuken,
waar ze haar zwarte leren laarzen van de deurmat tilde
en ze in haar bevende armen nam. ‘Nu heb ik alleen jullie
nog,’ stamelde ze moeizaam.
Ze drukte de laarzen tegen haar wangen en bracht ze uitnodigend
de woonkamer in. ‘Zo, ga nu maar lekker slapen.’
Voorzichtig legde Gerda de laarzen in het wiegje, dekte hen
toe, en gaf ze beide een parmantig kusje.
‘Wel-te-rusten.’
Zich telkens omkerend liep ze weg van het wiegje, stapte de
badkamer binnen en raapte de niet meer zo witte tandenborstel
van de vloer. Ze begon te poetsen.