Lava 13.1 - binnenwerk.indd - CWI

hier inderdaad Madeleine Morès is, zoals zojuist door u
beschreven.’
‘Wat!’ gilde de nette dame totaal over haar toeren. Ze rukte
het papier uit de handen van de aktetas en smeet het woedend
in een prop op de grond.
‘Dat is zeer eigenaardig,’ zei de loketstem. ‘Er is hier maar
één paspoort, wat betekent, zoals ik al zei, dat er maar één
mevrouw Morès kan bestaan.’
‘Je ziet toch dat er twee zijn?’ zei de donkere jongen.
‘Dat zegt niets,’ antwoordde het loket schaapachtig. ‘Ons
nationale paspoort geldt als bewijs van identiteit. Dat wil dus
zeggen dat de rechtmatige eigenaar van dit paspoort zich
officieel mevrouw Morès mag noemen. Oftewel, wie vanmorgen
aan mij kan bewijzen dat ze mevrouw Morès is, krijgt het
paspoort mee naar huis. Als we moeten gaan geloven dat
iedereen zomaar is wie hij zegt dat hij is, hebben we hier binnen
de kortste keren tien Elvissen en vijf Osama’s in de
gemeente. Daar kunnen we natuurlijk niet aan beginnen.’
‘Dat laatste is discriminatie,’ zei de donkere jongen.
‘Wie ben jij om te zeggen dat ik discrim...’
‘Stil!’ krijste de nette dame. ‘Wil iedereen hier nu eindelijk
zijn mond dichthouden en mij mijn paspoort geven.’ Schuim
stond op haar mond. Haar ogen rolden in hun kassen.
‘Als we nu eens de echtgenoot in kwestie naar hier laten
komen,’ stelde de aktetas voor.
‘Ja en dan hakken we hem in tweeën zoals die Pers met die
kleuter deed,’ riep een van de tienermeisjes.
‘Dat was geen Pers,’ zei de donkere jongen geïrriteerd.
‘Wie was er dan Pers?’ vroeg het andere tienermeisje.
Ineens hoorden de wachtenden hoe de nette dame op de
gang hysterisch gilde door een telefoon. Mme Morès zat
onbeweeglijk in haar stoel. Schoenmaker, slager, stomerij.
Toen de nette dame het zaaltje weer binnenstormde, was haar
dot losgekomen. Natte, grijze klitten haar hingen in slierten
over haar schouders. Scheldend stevende ze af op Mme
Morès.
‘Liegende demente gek,’ schuimbekte de nette dame.
‘Als mijn Jacques dadelijk komt, sluiten we je op in een
inrichting!’
Woedend wilde ze Mme Morès naar de keel grijpen.
De man met de aktetas hield haar nog net tegen.
‘These are lessons, no-one messes with Misses Moresses,’ rapte
de donkere jongen zachtjes.
Mme Morès wiegde heen en weer in haar stoel met haar
beide handen tegen haar oren. Het gemeentelijke logoe
suisde om haar hoofd. Ze wilde gillen maar er kwam geen
geluid uit haar mond. Golven van misselijkheid, ze ademde
moeilijk. Vertraagd als in een film, zag ze de nette dame krijsend
voor zich staan. De man met de aktetas hield haar in een
wurggreep rond haar middel vast, haar dunne, rimpelige
armen en benen maaiden in het rond. Mme Morès kreeg een
trap. Door haar wilde bewegingen viel de portemonnee van
de nette dame open op de grond. Mme Morès hapte naar
adem. Haar oude lichaam sidderde. In het doorschijnende
vakje van de portemonnee zat een foto van Jacques en de kinderen
op vakantie in Zwitserland vorig jaar. De wereld werd
zwart. Braaksel stroomde over de portemonnee, over de
benen van de nette dame en over de schoenen van de man
met de aktetas. Mme Morès viel als een blok voorover op de
grijze vloerbedekking met het rode gemeentelogo.
‘Madeleine,’ brulde een man van onder uit de trappenhal.
‘Jacques!’ De nette dame worstelde zich los uit de vaste
greep van de man met de aktetas en stormde de gang in.
Verbaasd hoorden de wachtenden in het zaaltje een gil.
Donderend gebeuk op de treden. Een harde klap. Toen was
het stil.
En hij? Hij begroef hen beiden. Twee kisten, één gat. Omdat
hij zich achteraf niet meer duidelijk kon herinneren wie van
de twee precies zijn vrouw was geweest.
Lava 13.1
57