Lava 13.1 - binnenwerk.indd - CWI

50
het leek nog het meest op een ingehouden geeuw.
Opeens wist hij het. De donkerblauwe stof van de gordijnen
riep een herinnering in hem wakker. Het was het donkerblauwe
pak van Mahieu dat deze vandaag had gedragen.
In dat donkerblauwe pak had Mahieu beweerd dat hij zich
voortaan tot een andere winkel zou wenden. Een supermarkt.
Onckelaerts had er wel eens van gehoord, maar had er nooit
een van binnen gezien. Het had hem niet de moeite geleken.
Maar hoeveel mensen dachten hetzelfde als Mahieu? Hij had,
nu hij erover nadacht, al verscheidene vaste klanten al dagen
niet meer gezien.
Hier moest actie worden ondernemen en snel.
Die nacht sliep hij nauwelijks.
De volgende ochtend was Jan Magielse al om kwart over acht
op pad. Op andere dagen was hij niet voor negen uur uit bed.
Vandaag was er iets dat hem naar buiten dreef en verwonderd
liep hij door de doodstille Hoofdstraat, die hij alleen als
lawaaiig kende. Het was zijn eerste ochtendwandeling in dertig
jaar.
Zijn adem was een wolkje.
Hij schoot de Berkelsteeg in. Hij had wel een borreltje verdiend,
voor het vroege opstaan.
De deur van de kruidenier was gesloten en de lamp aan het
plafond brandde niet. Magielse bonsde op de ruit.
‘Heb je het ooit zo zout gegeten?’ mompelde hij. ‘Heb je het
ooit zo zout gegeten’ was zijn favoriete gezegde.
‘Als je die winkelier zoekt, die is weg!,’ klonk een vrouwenstem.
Twee huizen verder hing een hoogzwangere vrouw
gevaarlijk met haar hele buik uit een raam op de tweede verdieping.
‘Weg. Opgehoepeld. Pleite. De hele dag. En hou op met
bonzen!’
Het raam ging dicht. Magielse zocht even naar een spreekwoord
dat zijn gevoel kon verwoorden, vond er geen en liep
Lava 13.1
de steeg uit. De veelbelovende ochtend was het begin van een
droevige dag gebleken.
Ook Mahieu, die de ruzie inderdaad al glad vergeten was,
en Bosman stonden die ochtend voor een dichte deur. Beiden
vertrokken niet voordat de zwangere buurvrouw ze had ingelicht.
Nog geen vierentwintig uur later was de winkel weer open.
Onckelaerts wachtte. Klanten kwamen er niet. Wie wél kwamen
waren de drie drinkebroers die Onckelaerts om uitleg
vroegen.
‘Waar was je?’
‘Ik was weg.’
‘Waar naar toe.’
‘Op werkbezoek.’
De vier mannen zwegen. Plotseling begon Onckelaerts te
vertellen.
‘Ik ben naar de super-markt geweest. De hele dag. Het was
de ergste dag van mijn leven. Overal bakken en kasten waar
iedereen in graait. Overal licht. Overal mensen. Vuile vloeren.
Het was de ergste dag van mijn leven.’
‘En nu?’
‘Wat nu?’ Onckelaerts staarde alweer naar buiten.
‘Je moet iets doen, man. Voor je je winkel moet opdoeken,’
riep Bosman, de gratis versnaperingen indachtig.
‘Adverteren,’ prevelde Magielse. ‘Adverteren moet je.’
‘Dat doe ik uit principe niet.’
‘Principes zijn er om overboord gezet te worden. Je gáát
adverteren. In de krant, want die leest iedereen. Daar plaats
je een advertentie. Met grote letters. Dat is belangrijk.’
‘Wat moet er dan in staan?’
‘Je moet zeggen dat je Geluk verkoopt, per ons. En dat de
mensen korting krijgen als ze ineens een kilo kopen.’
‘Maar ik verkoop geen Geluk! Ik verkoop Humor, Haat,
Achteloosheid en Groene Vingers. Geen Geluk. Geluk