Lava 13.1 - binnenwerk.indd - CWI

Op dit uur was alles gesloten. Hij sprong de trappen af, treden
overslaand, viel bijna. Zich vastgrijpend aan de balustrade
redde hij zichzelf terwijl zijn voeten weggleden en zijn
benen pijnlijk tegen de treeranden sloegen, die met een metalige
klank natrilden. De lap ging fladderend omlaag,
verdween in de duisternis bij de muur.
Hij bevond zich op een verlaten terras. De cafétafeltjes en
-stoelen stonden tegen de muur opgestapeld en waren met
meters kettingen beveiligd. Hij botste tegen een stapel op en
het gerammel deed hemzelf schrikken. Het water was hier
heel dichtbij. De waterspiegel lag nauwelijks dertig centimeter
onder de stoeprand.
Bij de bemoste stenen knielde hij neer en keek in de donkere
gracht. Het water klotste tegen de kade. Een zacht, verleidelijk
zingen echode. Hij ging voorover liggen en reikte
met zijn handen over de rand, tastte naar het water. Daar
moest ze zijn. Op zijn buik schoof hij naar voren, de kilte van
de keien negerend, pogend het water beter te bereiken.
Een gespiegelde wereld werd zichtbaar. Gevels, lantaarnpalen
en kale boomtakken bibberden ondersteboven op de rimpels
van het watervlak. Was daar in de diepte een bleek gezicht,
een gestalte die zich thuis had gemaakt in de bouwvallen van
de schaduwwereld? Vlug zwom ze tussen de waterplanten,
joeg uit haar stede de rag en de larven, vlood over stille eeuwenoude
panden, met hun verzegelde geheimen. Er was in
het duister geen tweede adem, geen stem en toch klonk de
galm in de rei, van haar zang.
Spetterend stoven de druppels omhoog en benatten het
gezicht van de jongeman, zoet verlokt. Over de stad zweefde
klokgelui, bij de Dom waaide het afval, verzamelde zich in
hoeken onder de spookachtig verlichte poortkoepel.
Hij wist niets van dat alles, liet zijn vingers wuiven in de
waterloop, naar de onzichtbare beminde, lachte om de krans
van haren die om zijn hand spoelde. Afgezante van een ver-
geten tijdperk, bracht de sirene hem de schatten van beneden,
legde in zijn palm natte slakken en delen van een
halfvergaan kleed. Stom vertelde ze hem van verdwenen
dagen en hij knikte, was het met haar eens, zwaaide naar de
glibberige linten in het water, restanten verzonken glorie.
Zeevaardersschimmen wachtten in dompige kelders onder
de pakhuizen, telden tussen de schimmels de eertijds rijke
vracht, terwijl aan de andere kant van de aardbol halfnaakte
vissers in hurkzit de wacht hielden, op hun hoge staken afgetekend
tegen de tropenblauwe hemel, de netten voor de vloed
uitgespreid. Hun opgewekte roep schallend over het Indische
water, over de oceaan, van kust tot kust tot een afgedreven
net bij het pakhuis neder zinkt, de stromen lakend.
Waar blijft toch de zon die dit land verlaat, altoos fletse wolken
achterlatend, en de nagels van de wind. Als ik kon reisde
ik met de zon, mee naar de schone dagen van weleer.
Maar de frons bij zijn wenkbrauwen kon geen opkomende
bloedige herinnering verhinderen. Staak tegen staal, spieren
afwerend gespannen. In de verte – maar te dichtbij – geratel
van geweervuur, angst stijgt als smook uit de puinhopen.
Jammerlijk gekreun ontsnapte zijn lippen. Zacht echode haar
stem zijn pijn.
Ach, ook zij was een banneling in de tijd, verstoten door het
onverbiddelijke tempo van het stadse leven. Buitengesloten
door de onverdraaglijke schotelruis, gierende claxons en
strenge spanningskabels. De slepende sporen van haar vlucht
in de modder gedrukt. Water vulde de voetafdruk. Zijn tred
paste haar.
Hij kwam overeind, ging zitten op de stenen rand, zijn
benen bungelend, voeten in het klotsende grachtwater. Peinzend
speelde hij met de groene slierten in zijn hand, dacht na
over haar die onder hem zwom en boeien vlocht met oude
verzen.
Daar is zij, dacht hij ontroerd en luisterde naar haar zang,
wilde zich voor altijd overgeven aan de troebele flessen-
Lava 13.1
43