Lava 13.1 - binnenwerk.indd - CWI

Ik weet niet wat ze nog mee krijgt. Op sommige ogenblikken
lijkt ze te beseffen dat ze aan deze ziekte lijdt. Dan verstrakt
haar gezicht. Die momenten wil ik zoveel mogelijk voor zijn.
Moeder strijkt met vlakke handen het tafelkleed glad. Dan
pakt ze opnieuw het bekertje op en brengt het voorzichtig en
geconcentreerd naar haar mond. Het is een mooi moment.
Ze is op haar afdeling de enige die nog zelfstandig een drinkbekertje
naar haar mond kan brengen, zonder knoeien.
De zusters verbazen zich over haar, de koningin van de motoriek.
‘Hoe is het met de hond?’
Ik ben geneigd diep te zuchten, maar weet me in te houden.
Moortje is tegenwoordig tweeledig in haar gedrag.Of ze
slaapt, of ze blaft. ‘Met Moortje gaat het op zich prima.
Ze blaft de laatste tijd alleen veel. Dat komt denk ik omdat ze
doof begint te worden. Ze probeert haar eigen blaf te horen.’
Dit gebabbel lijkt volkomen zinloos, maar ik blijf in mijn
tactiek geloven. Meneer Van Buren maakt zijn vijfde rondje.
Moeder kijkt hem even aan, maar haar ogen lijken hem niet
te registreren. Van Buren maakt een wereldreis door de zaal
zonder dat iemand het in de gaten heeft. Behalve ik dan.
Hoe tragisch dit tehuis misschien ook is, ik voel me op mijn
gemak tussen deze mensen.
Mevrouw Ros zit haast onopgemerkt aan de andere kant
van onze tafel. Ze pulkt al een half uur aan haar vingernagels.
Plotseling ontwaakt ze. Waarschijnlijk omdat ik even mijn
blik op haar laat rusten. ’Zullen we naar buiten gaan?’ vraagt
ze op een lichte, vriendelijke toon. ‘Dan maken we de buren
wakker en drinken een borrel.’ ‘Dat is een leuk idee,’ zeg ik.
‘Maar dat kunnen we beter een andere keer doen, goed? De
buren zijn vandaag teruggekomen van vakantie. Ze zijn moe.
Ze zullen het vast niet leuk vinden als we ze wakker maken.’
Ik voel me schuldig. De eerste leugen is gevallen. Dat komt
ervan als je maar tegen ze blijft praten. Mevrouw Ros is al
weer in zichzelf verzonken. Als je haar ziet, zou je denken dat
ze aan haar nagels pulkt. Maar eigenlijk is ze vertrokken in de
nacht en drinkt een borrel met de buren. ‘Hoe is het met de
hond?’ Dat beestje is al veertien jaar aan mijn zijde. Van de
speelse hond is weinig over. Haar geblaf komt niet voort uit
enthousiasme, maar uit woede, wanhoop. Nadat Lian vertrok,
is het snel een oude hond geworden. ‘Met de hond is het
prima,’ zeg ik tegen moeder. ‘Alleen dat geblaf. Vooral ’s
nachts. Ik doe geen oog dicht, maar ik weiger slaappillen in te
nemen. Moortje begint echt oud te worden. Ik heb haar een
paar keer gestraft voor het geblaf, maar dat heeft geen zin.
Ik heb er geen greep op. Ze gaat maar door. Soms wens ik die
hond dood, en dan schaam ik me.’ Moeder houdt haar ogen
even gesloten. Ik duik in mijn tas voor iets lekkers. Ik geef
haar een vulkoek. Ze breekt er een stuk van af en stopt dat in
haar mond. Midden in de zaal houdt meneer Van Buren stil.
Hij kijkt om zich heen en lijkt een moment te beseffen waar
hij is. Mevrouw Visser klopt met haar hand op de zitting van
de stoel naast haar. Ze gebaart Van Buren te gaan zitten. Voor
de oude man is dat juist het teken om zijn reis weer te vervolgen.
Voor de zesde keer komt hij voorbij. Zijn linkerhand
houdt nog steeds zijn broek omhoog. Eigenlijk wil hij iets
zeggen, maar zwijgt. Moeder heeft het stukje vulkoek op.
Wat nog op tafel ligt, laat ze voor wat het is. Ze strekt haar
hand naar me uit.
‘Hoe is het met de hond?’
Ik denk aan Moortje en dan denk ik aan Lian. Op haar
tenen sluipt ze opnieuw mijn gedachten binnen, voor de
zoveelste keer. Ze was bevriend met een dierenarts die iets
zou kunnen doen voor de hond. Het geblaf maakt me vermoeid.
En dat terwijl ik volgende week een sollicitatiegesprek
heb. Ik had Lian gebeld, maar ze heeft niet teruggebeld.
‘Moortje is prima. Alleen dat eindeloze blaffen. Het ligt niet
aan het eten, ook niet aan het uitlaten. Het komt omdat ze
oud wordt, omdat ze doof begint te worden. Omdat Lian er
niet meer is. Ik kan nauwelijks slapen. Dat wordt nog een
Lava 13.1
59