Lava 13.1 - binnenwerk.indd - CWI

Ze heeft meteen de trap genomen zodat ze ook aan haar
lichaam werkt. De woorden efficiënt en effectief staan bij de
directrice hoog aangeschreven. Op elke afdeling heeft ze
gezocht. Ze heeft in alle toiletruimtes gekeken. Zelfs in de
herentoiletten. Daar staan de verzekeringsagenten, zij aan zij,
met hun gulp open, hun rechterhand geeft de richting aan,
hun blik gericht op de witbetegelde muur. Zodra ze opkijken
en ontdekken dat het de directrice zelf is, bevriezen ze in hun
houding. De directrice staat tussen de urinoirs: een krap kaki
mantelpak, de hoge wreven van haar voeten in kleine schoentjes
geperst, haar anders zo strakke knot hangt er losjes bij.
Ze doet nogal verwilderd aan. Heel eventjes zien de werknemers
hun zakelijke directrice in een heel ander licht dan ooit
tevoren. Ze is een mens. Een mens die duidelijk iets kwijt is.
De directrice heeft hen ook nog nooit op deze manier bekeken.
Maar ze is met andere dingen bezig.
‘Wat doen jullie hier?’ vraagt ze streng.
Omdat niemand op deze vraag heeft gerekend, geeft ook
niemand antwoord.
‘Nou?’ Ze kijkt hen vorsend aan. De mannen hebben allemaal
kramp door hun ongemakkelijke houding.
‘Hebben jullie de typiste soms gezien?’ Ze glimlachen
beleefd naar de directrice, maar die lacht niet terug.
‘Ze werkt hier nog maar net. Een magere jongedame.’
De mannen schudden hun hoofd.
‘Hm,’ zegt de directrice. ‘Hm.’ De mannen hebben last van
een collectieve black-out. Ze hebben het gevoel dat ze ernstig
tekort schieten maar kunnen zich met de beste wil van de
wereld geen typiste herinneren. Er komt nu sowieso geen
andere vrouw in hen op dan de vrouw die in hun privéruimte
staat. Zij neemt alle plaats in.
‘Hoe heet ze?’ waagt een van de verzekeringsagenten te
vragen.
‘Er is maar een. Dat had je kunnen weten.’ Zonder hun nog
een blik waardig te keuren, draait de directrice zich om.
Vastberaden en absoluut. Maar omdat de tegels pas geboend
zijn, moet zij het herentoilet toch voorzichtig schuifelend
verlaten.
‘Het zou me een dreun gegeven hebben,’ zegt die ene verzekeringsagent
en hij lacht er besmuikt bij. Even is het muisstil.
‘Nou!’ zeggen de anderen en zij lachen en plassen tegelijk.
Zij voelen het weer stromen.
Je ziet van de typiste alleen haar hoofd en aan de overkant
haar wiebelende linkervoet. Het gebied tussen haar hoofd en
voet wordt bedekt door het grijze dekbed. Het hoofd knipoogt
en de voet wuift terug. Een paar seconden heerst er een
volmaakte rust tussen die twee. Zelfs de poes houdt zich
gedeisd.
In die paar seconden lijkt het alsof alles met lijnen aan
elkaar verbonden is. Er loopt een lijntje van haar hoofd naar
haar voet, naar de poes, naar haar geliefde, naar het dekbed.
Zodra het hoofd even niet oplet, begint de voet weer te bewegen
en krabt de kat als vanouds aan de slaapkamerdeur.
Haar geliefde ligt rustig naast haar te slapen. De wekker is
nog niet gegaan. Alles lijkt precies hetzelfde. Ze denkt na.
Ze is geen goede denker. Het maakt niets uit dat ze denkt en
wát ze denkt al helemaal niet. Haar denken leidt nergens toe.
In de praktijk is ze nergens goed in. Zelfs simpele dingen
gaan bij haar verkeerd. Opstaan, ontbijt maken, boodschappen
doen, koken, fietsen, stofzuigen, kattenbak verschonen,
werken. Het komt voor iedereen onverwacht, nog het meest
voor haarzelf, de ontdekking van het talent.
Het uitzendbureau was het niet meer van plan, maar ze
hadden haar toch gebeld. De verrassing had niet groter kunnen
zijn toen bleek dat ze een geboren typiste was. Ze had
een ontelbare hoeveelheid aanslagen per minuut. Nagenoeg
foutloos. Deze score deed niemand haar na. Zelfs haar
geliefde niet. Sindsdien typte ze onbegrijpelijke teksten over
voor een grote verzekeringsmaatschappij.
Lava 13.1
21