Lava 13.1 - binnenwerk.indd - CWI

16
Zondag
Het is geen ideale dag om te sterven, vertel mij wat. Liever
blaas ik mijn laatste adem uit tijdens een forse hagelbui of
gedurende een robuuste sneeuwstorm. Geeft u mij maar
wolkbreuk. Nu heeft het er alles van een stralende dag te worden,
het kwik zal stijgen tot ver in de dertig. Ik heb alles in de
hand maar hier ga ik niet over.
Vandaag ga ik dood, dat is zeker. Mijn biologische klok is
betrouwbaar en spreekt boekdelen. Nog enkele uren en mijn
gestel houdt het definitief voor gezien. Voor mij geen einde
zonder afscheid, geen ‘onverwachts maar toch gekomen’, geen
‘plotseling is uit ons leven weggerukt’. Gisteren heb ik voor
het laatst mijn familie gezien, afscheid genomen, ze het beste
gewenst. Ik heb een dochter die het goed bedoelt en een zoon
wiens naam me steeds ontschiet. Ik ga me er niet druk om
maken, vandaag maak ik me nergens druk om. Laat ik de
ogen sluiten, de goden bevelen, wachten op wat komen gaat.
Lava 13.1
De laatste dag
Lodewijk van Oord
Maandag
Dit wordt mijn allerlaatste levensdag. Zeven jaar geleden ben
ik in dit centrum komen wonen, zeven slopende jaren sinds
ik mijn woning in de stad heb moeten verlaten. In die zeven
magere jaren heb ik de jeugd zien ontsporen, het zonlicht
zien verschralen. Het maanlicht is verbleekt, het stralen van
de sterren troebel geworden. De vogels zijn met de jaren dissonant
gaan zingen, de perziken op de fruitschaal zuur gaan
smaken. De dagelijkse vreugde is uit mijn armen geglipt, plezier
en lach zijn uitgedoofd. Ik ben de versleten molensteen
die op het erf is gerold. Nutteloos wacht ik tot het mos mij
overwoekert, slechts bruikbaar voor een muizennest.
Genoeg gemijmerd over de zinloosheid, gepredikt over de
leegheid van mijn bestaan. Niets rest mij dan het einde.
Straks, klokslag twaalf uur in de middag, op het moment dat
de sirene spreekt. Het luchtalarm zal mijn requiem zijn.