Lava 13.1 - binnenwerk.indd - CWI

42
waar de vrouw zich bevond. Soms klonk ze heel dichtbij,
soms ver weg. Altijd met dat wonderlijke stemgeluid, gezang
zoals hij nooit eerder gehoord had.
Hij dacht erover bij zijn medebewoners navraag te doen
naar de nachtelijke zangeres, maar zag er van af. In de vroege
ochtenduren wanneer hij gewekt werd, brandde er bij niemand
licht en klonk nergens gerucht. Dat had hij in de gang
al gezien, als hij zachtjes naar de gemeenschappelijke keuken
sloop. Maar in de keuken kon hij haar niet horen, hoewel die
meer aan de straatkant lag. Het leek wel of ze zich uitsluitend
onder zijn raam ophield.
De eerstvolgende nacht ging hij naar buiten zodra hij haar
stem hoorde. Het was koud; hij dook weg in zijn te dunne jas.
Een jack dat in de tropen gekocht was net voor zijn vertrek
uit Sri Lanka, waar je je in een dergelijk overbodig kledingstuk
een ongeluk zweette, maar hier in Nederland de vriesdood
zou kunnen sterven. Hij nam zich voor bij Emmaüs
naar een betere jas op zoek te gaan.
Maar alsof al deze gedachten haar verjaagd hadden, bleek
haar stem verdwenen zodra hij de buitendeur achter zich had
gesloten. Hij liep nog langs de gracht bij zijn raam op en neer,
maar er was niets meer te horen dan de echo van zijn eigen
voetstappen.
Overdag peinsde hij in het winkelcentrum over de zonderlinge,
onzichtbare zangeres en vroeg zich voor het eerst af of
zij alleen in zijn hoofd te horen zou zijn.
Hij schrok van het idee. Weigerde dat als mogelijkheid te
accepteren. Tegen Kenan in de snackbar deed hij zachtjes zijn
verhaal, fluisterend omdat hij niet wilde dat de andere gasten
het zouden horen. Maar Kenan keek hem alleen even fronsend
aan, liet zijn zware hand met een klap op de toonbank
neerkomen en sprak kort: ‘You only need a woman!’
Francis sprong bijna achteruit van schrik en had onmiddellijk
spijt van zijn gepraat. Nu had hij er een probleem bij.
Lava 13.1
Was hij bezig gek te worden of had hij te maken met een
eigenaardig natuurverschijnsel, hier in het halsstarrig
vreemde Westen?
Met zijn pas verkregen winterjas stond hij enige nachten
later weer op de uitkijk. En waarachtig, haar stem kwam aanwaaien,
omringde hem met het zilte ruisen van de zee, de
belofte van verre eilanden in zich dragend.
De tranen sprongen hem in de ogen. Lokkend klonk de
stem, ebde weg van het grachtenhuis. Hij volgde zonder verder
na te denken. Door verlaten straten waar alleen zijn stappen
op de keien klonken, ging hij de ijle zang achterna.
Steeds klonk ze voor hem uit, soms dichterbij, dan weer
verder weg. Hij kon niet anders dan slaafs die onaardse stem
volgen.
Toen hij in de verte eindelijk haar witte sluiers zag wapperen,
begon hij te rennen. Tot zijn geluk vluchtte zij niet, hij
haalde haar in.
Op de brug begon hij langzamer te lopen. Hij zag nu twee
gestalten die in een krans van licht stonden. Hun lange witte
gewaden plooiden liefelijk in de wind. Mistslierten gleden
geruisloos langs hen heen.
De zangeres zweeg. Francis kwam weer haastiger nader. Hij
stak zijn hand uit naar het kleed en greep de dunne stof beet.
Ongelovig tastte hij, de ontgoochelde schreeuw botsend
tegen blinde gevels. Zijn hand omklemde een gietijzeren lantaarnpaal.
Sierlijk waren draperieën om de straatverlichting
heen geslagen. Verward keek hij om zich heen. Achter hem
ontwaarde hij een felroze beschilderd kraakpand.
Struikelend liep hij nu de brug af, duizelend overstuur,
een stuk afgescheurde stof nog vastgeklemd in zijn vuist.
Hij rende over de kade, zwaaiend met de lap, roepend naar de
mysterieuze vrouw.
Francis bereikte een straat waar de gracht dieper lag.
Via smalle trappetjes kon men omlaag gaan naar de kelderbars
en restaurants, die met de terrassen aan het water lagen.