Lava 13.1 - binnenwerk.indd - CWI

44
groene koelte, samen naar kostbaarheden jagen tussen verroeste
spaken en algenbegroeide scherven.
Het was zijn tijd. Francis trok zijn benen op en ging op de
stenen liggen, boog zijn hoofd voorover naar het water.
Dorstig naar haar stem.
Twee zwijgende figuren hadden hem al een tijd vanonder de
brug gadegeslagen, bij hun vaste stek van smoezelige kartonnen
dozen. Ze kropen tevoorschijn toen Francis met zijn
gezicht in het water hing en bestudeerden hem een poosje.
Tenslotte schuifelde er één naar de liggende man toe en trok
hem uit het water. De ander voegde zich bij hem en samen
keken ze of er nog tekenen van leven waren.
Francis hoestte en sloeg de ogen op. In het halfduister
onderscheidde hij twee gehurkte wezens, behangen met een
verzameling vunzige vodden. Hun lijven mager en taai,
gehard door het leven aan het singel. Hij zuchtte en begon
weer terug te kruipen naar het water.
Gealarmeerd kwamen de zwervers in beweging en grepen
hem vast. Op de kade ontstond een worsteling. Bittere teleurstelling
en woede ontketenden nieuwe kracht in hem en hij
wrong zich los uit de verzwakkende greep van de mannen.
Als uit het net van het leven glipte hij door de mazen van hun
armen en slaagde erin het water te bereiken.
Maar het was te laat. Schuw als zij was voor wie niet haar
roepen kon bevatten, dook zij onder, de schubben schurend
tegen de wering, terug naar haar eigen koude stromen en liet
achter het verlangen en het verlies.
Jaren later, toen hij al lang in het noorden des lands woonde,
van een flat naar een woning met tuin was verhuisd, dichtbij
het park waar hij bij warm weer de lunchpauze doorbracht en
zondags met zijn kinderen kwam om te spelen, de dagen
gevuld waren met huiselijke aangelegenheden en zijn baan
op het Arbeidsbureau, kwam zij al niet meer voor in zijn
dromen.
Lava 13.1
De periode van zijn wortelloze bestaan lag ver achter hem.
Er was geen reden meer om haar stem te horen, en zo vergat
hij. De dag genas.
Maar soms in de nacht, als de mist de vroege dauw vormt en
door de straten vage vormen zweven, en geritsel van de
kalenderbladen in de tocht van het raam hem wekt, wordt
een jonger deel van hem weer waakzaam. Luistert hij. Wacht
hij op de zacht plooiende golfslag, en de vraag daarachter.
Een belofte dient ingelost te worden. En hij wacht. Wacht.