Lava 13.1 - binnenwerk.indd - CWI

20
Het gaat steeds net goed. De plastic wieltjes piepen en kraken
omdat een bureaustoel geen auto is. Het geboende parket zit
vol krassen. Ze doet het vaker. Het is precies kwart over tien
als ze tot stilstand komt. De bureaulade gaat stroef open.
Ze haalt er iets uit, bukt zich, kreunt luid. Haar kaki blouse
vertoont grote donkere plekken bij haar oksels als ze haar
voeten met de schoenlepel uit de grijze pumps wrikt en met
één oog de tijd in de gaten blijft houden. Als de klus is
geklaard, legt ze haar voeten op het bureaublad en leunt achterover.
Ze ziet er twee, luchtdicht verpakte, rookworsten in.
De vleeskleurige pantykousen houden de opgezwollen voeten
bijeen. De randen van haar pumps zijn met panty en al in
haar huid gekerfd. De directrice houdt vocht vast. Wat ze
drinkt gaat rechtstreeks in haar voeten zitten. Tien voor half
elf. De telefoon is nog steeds niet gegaan en de directrice
heeft nog steeds geen harde maatregelen getroffen.
De typiste ligt op haar rug, in het midden van het tweepersoonsbed,
haar mond hangt onbeschaamd open, haar armen
en benen wijd, haar linkervoet steekt uit het grijze dekbed.
Haar geliefde ligt ernaast, ingedraaid in de deken, op het
uiterste puntje van het bed, het lichaam van zijn vriendin
afgekeerd. Van hem is alleen een pluk blond haar te zien.
In de aangrenzende kamer ligt de bejaarde poes te slapen op
een stoel. Een gelukkig tafereel. Ze zouden ook allemaal
morsdood kunnen zijn. Zo stil.
Het moment vóór het wakker worden. Een van de gelukkigste
momenten van de mens omdat die er zelf nooit bij is om
het te verstoren. Om te denken: dadelijk zal het ophouden. Ik
lig hier zo vredig te slapen maar dat kan niet lang meer duren.
Ik lig hier alle ruimte in te nemen, zo vanzelfsprekend naast
een ander mens te liggen, aan niets te denken, regelmatig te
ademen; maar dat is geen lang leven beschoren. Denk maar
niet dat hier geen einde aan komt. Dat dacht ik ook helemaal
niet. Ik denk niets, ik slaap.
Lava 13.1
Ze opent haar ogen. Meteen begint de uitstekende voet
zachtjes heen en weer te wiebelen en springt in de woonkamer
de poes van de stoel. Boink. Ze doet ze snel weer dicht.
Maar het is makkelijker jezelf voor de gek te houden dan de
poes. Zodra er ergens in het huis een oog openging, weet de
poes dat door deur en muur heen. Alsof er een lijntje loopt
tussen hun centrale zenuwstelsel en het centrale zenuwstelsel
van de poes. Zoals elke ochtend krabt de poes ongeduldig
aan de slaapkamerdeur en zal haar geliefde pas wakker worden
als de wekker gaat.
‘Als ik wakker ben, sta ik meteen op. Dan heb ik meer aan
mijn dag,’ zegt hij altijd. ‘Ik vind nu eenmaal dat je alles eruit
moet halen wat erin zit.’
De typiste koestert dit uur waarin de nacht voorbij is en de
dag nog niet bestaat. Maar wakker worden betekent ook
opstaan. Even blijven liggen heeft geen zin. Dat begrijpt de
poes beter dan zij. In alle rust en redelijkheid overdenkt ze
dat het vandaag best kan gaan meevallen. In plaats van op te
staan, schuift ze wat op naar haar eigen helft, nestelt zich
weer.
Het gaat bij hen al jaren als volgt: de wekker gaat, haar
geliefde staat meteen op, zij blijft liggen. Hij geeft de poes
eten. Hij geeft zichzelf eten. Vlak voor hij naar zijn werk gaat,
helpt hij haar eerst nog uit bed. Hij geeft haar een hand, zij
pakt die hand en hij trekt haar overeind. Haar dag is aangebroken.
Ze zijn nu tien jaar bij elkaar. Inmiddels kan zij niet
meer opstaan zonder hem. Ze kan zich niet eens meer voorstellen
dat ze dat ooit zonder hem voor elkaar gekregen heeft.
In het begin vond hij het wel een beetje vervelend. Een vriendin
te hebben die niet zelfstandig uit bed kon komen. Nu is
hij eraan gewend. Hij doet het gewoon. Zij doet het gewoon
niet.
Voor tienen heeft de directrice alle zeven verdiepingen van
de verzekeringsmaatschappij al doorlopen en ze blijft hijgen.