Lava 13.1 - binnenwerk.indd - CWI

58
‘Hoe is het met de hond?’ vraagt moeder. Het komt er luid en
duidelijk uit. Ik sta paf. Ze heeft zowaar een helder moment.
Ik moet gelijk reageren.
‘Met Moortje? Prima. Niks bijzonders eigenlijk. Het beestje
wordt oud. Veertien jaar alweer.’ Ik weet zo snel niets anders
te zeggen. Ze knikt haar hoofd, pakt langzaam het bekertje
appelsap van tafel en begint te drinken. Dit is werkelijk ongelooflijk.
Een kwartier lang heeft ze niets gezegd, geen beweging
gemaakt. Een kwartier lang heeft ze onafgebroken naar
het drankje voor haar neus gestaard. Totaal afwezig. Zelfs
toen ik restjes ei rond haar mond wegveegde, overblijfselen
van het ontbijt, gaf ze geen krimp. Ik vreesde dat het weer een
zinloos bezoek zou worden. Eens in de zoveel tijd is het zover.
Dan kun je op geen enkele manier contact met haar krijgen.
Maar niets is minder waar. Van het ene op het andere
moment is ze weer helemaal terug op aarde. Fascinerend.
Meneer Van Buren schuifelt voor de vierde keer langs onze
tafel. Hij loopt een beetje krom. Met zijn linkerhand houdt
hij zijn broek omhoog. Zijn lippen bewegen, maar er komt
geen geluid. Moeder heeft het bekertje weer op tafel gezet.
Ze heeft het half leeggedronken. Ik ben blij dat ze nog niet zo
ver heen is als Van Buren.
Lava 13.1
Geen pijn
Willem Claassen
‘Hoe is het met de hond?’ vraagt ze. Oké, een helder
moment is het niet. Ik denk aan Moortje, die vanmorgen uitgeteld
in haar mand lag. Ik legde zachtjes mijn hand op haar
kop. Geschrokken tilde ze haar hoofd op.
‘Met Moortje gaat het prima, al wordt ze wel wat ouder,’ vertel
ik moeder. ‘Ik denk dat ze doof begint te worden. Ze loopt
ook niet meer veel. Het grootste deel van de dag ligt ze in
haar mand.’
Ik geef haar opnieuw antwoord. Ik zal haar altijd antwoord
blijven geven. Ik wil haar hoe dan ook geen pijn doen door te
laten merken dat ze die vraag al eerder heeft gesteld. Moeder
woont in het grijze gebied tussen herinneren en vergeten.