Lava 13.1 - binnenwerk.indd - CWI

Thuis dringt haar geliefde erop aan dat ze het vooral moet
doen.
‘Wat bezielt dat mens,’ klaagt ze, ‘die rookworst.’
Hij zegt: ‘Dit is een felicitatie waard. Als je een kans krijgt,
moet je ’m altijd pakken.’
‘Wat moet dat rare dikke wijf van mij?’
‘Die directrice is jou gunstig gezind.’
‘Ze kijkt eng naar me.’
‘Je moet eruit halen wat erin zit. In het typen zit jouw toekomst.
Daar ligt je talent,’ zegt hij enthousiast.
‘Dan moet ik er elke dag naar toe.’
‘Geweldig,’ roept hij uit, ‘je verdient wat geld en je krijgt
frisse lucht. Ik zie alleen maar voordelen.’
‘Is ook zo,’zegt ze. Haar geliefde ziet nou eenmaal nooit
nadelen. Hij zegt ook nog: ‘Je bent goed verzekerd. Je krijgt
vakantietoeslag. Als je ziek bent word je doorbetaald. Ze hebben
een fantastische pensioenregeling.’
Ze knikt. Omdat ze de beroerdste niet is. Omdat het leven
nu eenmaal een onbegrijpelijke lap tekst is die je zonder fouten
moet overtypen. Omdat mensen de typisten van het leven
zijn. Sommigen proberen de tekst te doorgronden; anderen
werken zich er gewoon doorheen, zonder te weten wat er
staat. Het is hetzelfde.
De poes begint zichzelf nu tegen de deur te werpen. Ze trekt
het dekbed tot aan haar kin. Omdat deze dag nog niet officieel
begonnen is en daarom alles in zich heeft om de gelukkigste
dag van haar leven te worden. Ze kijkt naar haar voet en
probeert haar tenen een voor een te buigen, maar ze buigen
niet. Ze kromt haar hele voet, maar die kromt niet. Ze schudt
ermee, duwt ertegen, trekt eraan. Het helpt niets. De voet
beweegt niet.
De typiste is druk bezig beweging in haar linkervoet te krijgen,
als de wekker gaat. Ze is blij dat de tijd tenminste
gewoon doortikt. Haar geliefde draait zich naar haar toe. Het
gezicht, de ogen erin gaan open. Lig je weer gezellig naast mij
te denken? zal hij nu vragen. Nee, zal zij zeggen, ik slaap nog.
‘Ik ben het zat,’ zegt hij.
‘Nee, ik slaap nog.’
‘Sta voortaan zelf maar op.’ Hij schuift zijn dekens opzij,
staat op, opent de deur, redt de poes, trekt zijn badjas aan,
loopt naar de keuken, geeft de poes eten, zet water op voor
koffie. Even later hoort zij het doortrekken van het toilet, de
fluitketel fluiten en ruikt zij de koffie al. De typiste ervaart
opnieuw de onmogelijkheid van het opstaan.
‘Ik kan het niet.’
‘Kom op,’ roept hij, ‘dit is je eerste werkdag.’
‘Het lukt niet.’
Een zucht uit de keuken. Haar geliefde kleedt zich aan,
scheert zich, wast zijn gezicht en zal zeggen: jouw koffie staat
in de keuken. Goed zo, antwoordt zij dan, kusje.
‘Ik ben het echt zat.’
‘Goed zo,’ antwoordt ze.
‘Ik meen het.’
‘Kusje.’
‘Ik ga.’
Als hij daadwerkelijk met jas en tas klaarstaat, krijgt ze een
brok in haar keel.
‘Let je wel goed op in het verkeer?’ Ze zal hem vastgrijpen
aan z’n mouw en hem nog één keer kussen. Hij zal daarbij
grinniken en zeggen dat het toch wel verdacht is dat ze elke
ochtend zo aardig doet als hij weggaat. Zij zal zeggen dat dit
afscheid anders is dan anders. Heel anders.
‘Deze keer verongeluk je.’ Ze zal stilvallen en hem aankijken.
Ze kijkt hem aan.
‘Ik wil niet dat je doodgaat,’ zegt ze.
Ik ga niet dood, zal hij zeggen.
‘Ik voorvoel het.’
Dat voorvoel je elke dag. Maar hij zwijgt.
‘Nu echt’, zegt ze. ‘Als ik nu een paar keer benoem dat je
Lava 13.1
23