Lava 13.1 - binnenwerk.indd - CWI

Kom, laat me er door.’ Ze duwt hem met haar wandelstok
opzij en stommelt naar binnen. ‘Waarom staan hier de stoelen
nog op tafel?’
Dominique loopt op haar af en tilt de twee stoeltjes van het
tafeltje af. ‘Alsjeblieft Nadine, ga zitten, dan zet Jean-Paul je
een kopje koffie.’
‘Zeg postbode van me, het is nog altijd mevrouw Colombier
voor jou... En trouwens, ik krijg bijna geen post meer. Pik jíj
m’n post soms in?’
‘Nee natuurlijk niet. Wij postbezorgers hebben een gelofte
moeten afleggen dat we nooit en te nimmer post mogen openen
of achterhouden. Dat is de eer van de postbezorger. Zelfs
als we per ongeluk een brief zijn vergeten, omdat die in onze
besteltas is achtergebleven, moeten we hem nog die dag in de
nabestelling gooien in plaats van te wachten tot de volgende
dag.’
‘Een lekker bakje koffie mevrouw Colombier, vers gezet met
opgewarmde melk, zoals u het zo lekker vindt.’ Jean-Paul
werpt haar een vriendelijke glimlach toe.
‘Zeg maar gerust Nadine, lieverd.’
Jean-Paul glundert. Hij weet dat hij haar bij haar voornaam
mag noemen, toch speelt hij steeds het spel zoals ze het gezamenlijk
spelen. Ja, die eens zo bloedmooie Nadine.
De jonge Jean-Paul liep naar buiten, de straat op. Van zijn
vader moest hij een zak stokbroden halen. Ze waren er volledig
doorheen. Hij stak de straat over, vlak voor de naderende
zwarte Citroën Traction van de dokter die daarop van schrik
de claxon inzette. Jean-Paul zwaaide en keek de glimmende
limousine na. Alleen de dokter en de burgemeester hadden
een automobiel en heel af en toe passeerde er een onbekende
met zo’n snelheidsmonster het dorp. Even verderop zag hij
Nadine staan praten met zijn vriendje Robert, haar lange
zwarte haren wapperden in de wind. Maar toen hij hen
naderde, liep ze heupwiegend de andere kant op en trok
Robert demonstratief met haar mee. Ze was ruim drie jaar
ouder dan Jean-Paul en wilde niets meer van hem weten
nadat hij drie weken geleden aan haar borsten had mogen
voelen.
Ze sloegen het pad in naast het huis van haar vader, de dokter.
Ze sprak opgewonden terwijl ze met hem over het bospad
liep. Ook zette ze er de pas in. Als een spin spon ze in een
razend tempo een web, en was naarstig op zoek naar een
gewillige prooi. Het spanningsveld dat ze opriep, had veel
weg van een onweersbui na een drukkende, hete dag. Plots
trok ze hem aan zijn arm het struikgewas in. ‘Wil je m’n
borstjes zien?’ vroeg ze plompverloren.
Hij keek haar ongelovig aan en wist niet wat hij moest
zeggen.
‘Nou, wil je ze zien of niet?’ vroeg ze ongeduldig.
‘Ja, ja, maar...’ lispelde hij.
Ze schoof, alsof het de normaalste zaak van de wereld was,
haar blouse omhoog en voor zijn ogen tekende zich twee
spierwitte borstjes af. Zijn mond viel open. Nooit eerder had
hij zoiets gezien.
‘Kom eens hier met je hand,’ zei ze kordaat en drukte zijn
hand tegen haar borst. Als een mak schaap volgde hij haar
instructies op. Onder zijn vingers voelde hij een hard en
stevig knopje opzwellen. Bij zijn vriendje had hij weleens
geholpen met het melken van de koeien. Trekken en tegelijkertijd
knijpen dan spuit er zo een straal melk uit. Zou er bij
haar ook melk uit komen? Hij hoorde haar zacht kreunen en
zag haar hand onder haar rok verdwijnen. Hij wist niet wat ze
daar deed, maar de spanning wond hem danig op. Hij voelde
bij zichzelf een stijf gevoel opkomen. Dat had hij nooit eerder
gevoeld.
Even later trilde ze over haar hele lijf. Geschrokken trok hij
zijn hand terug en staarde haar bevreemd aan. Haar ogen
waren gesloten en haar gezicht straalde een gelukzalige blik
uit.
Lava 13.1
31