Lava 13.1 - binnenwerk.indd - CWI

‘Victor, dadelijk is de loting,’ zei mijn moeder, die de luiken
van mijn slaapkamer opendeed. Ik knipperde met mijn ogen
tegen het licht.
‘De loting van het voetbaltoernooi,’ zei mijn moeder.
Ik wreef in mijn ogen, kwam overeind en stapte mijn bed
uit.
‘Is het al bezig?’ vroeg ik en zo snel als ik kon deed ik mijn
gympen aan.
‘Je haalt het nog wel, denk ik,’ zei mijn moeder.
Ik pakte mijn T-shirt. En toen vlug de trap af, want van het
één-tegen-één-toernooi wilde ik geen minuut missen.
Beneden zat mijn vader nog net zo gebogen over zijn papieren
als toen ik na de lunch naar boven was gegaan. Ik trok
mijn T-shirt aan en strikte haastig mijn veters.
‘Waarom al die haast?’ vroeg mijn vader.
‘Het één-tegen-één-toernooi,’ zei ik.
‘O,’ zei mijn vader en dook weer in zijn papieren. Hij legde
een blaadje van de ene stapel op de andere. De stapel ‘bekeken’
was nu bijna even hoog als de stapel ‘niet bekeken’.
Mijn vader wilde voor het einde van de vakantie klaar zijn.
Hij pakte zijn shag en tastte in zijn borstzak. Daarna keek hij
langs me heen de woonkamer rond.
‘Heb je mijn aansteker gezien?’ vroeg hij.
‘Nee,’ zei ik. ‘Maar ik moet nu gaan.’
‘Ja, ja,’ mompelde mijn vader.
Hij stond op, rommelde wat in laatjes en keek onder de kussens.
‘Ik ga,’ zei ik, want ik wist niet zeker of hij me wel had
gehoord.
Vanonder de verwarming pakte ik mijn bal en rende de
deur uit.
Bij het volkshuis onder aan de heuvel was zo ongeveer
het hele dorp bij elkaar gekomen. Iedereen zag er netjes uit,
alsof het een katholieke feestdag was. Discussies over de spe-
* voorpublicatie *
lers voerden de boventoon. Ik zocht Franca en liep naar de
parkeerplaats tegenover het volkshuis, het speelveld.
Eromheen was met lage, ijzeren hekjes, houten banken en
plastic stoelen een soort stadion gebouwd. Op het asfalt
vormden dikke gele lijnen het veld dat tien meter lang was en
vijf meter breed. De middenstip was blauw en geel geverfd,
de kleuren van het dorp.
Het veld stond vol dorpelingen. Een paar jongens zetten
twee kleine doelen vast in het asfalt en kregen applaus toen
het was gelukt. Ook het bevestigen van de netten werd toegejuicht.
De Grote Gouden, zoals de dorpelingen de wisselbeker van
het toernooi noemden, stond op een hoge tafel midden op
het speelveld. Hij was groot en flikkerde fel in het zonlicht.
Een geelblauw lint eromheen maakte het helemaal af. Als je
drie keer het toernooi had gewonnen, mocht je hem houden.
Voor altijd. Dat was nog niemand gelukt. Mauro had het
toernooi de laatste twee keer gewonnen. Dit zou zijn jaar
worden. Dat hoorde je overal.
Alleen IJzer dacht er anders over. De zomer ervoor had hij
de finale verloren. Hij zei steeds: ‘Over mijn lijk dat Mauro
drie keer wint.’ En spuugde daarbij tussen zijn wijsvinger en
middelvinger op de grond, alsof hij een dure eed zwoer.
Verspreid over het veldje werd druk gespeculeerd. ‘Mauro
gaat het doen,’ zei een oudje tegen me, en hij keek naar de
Grote Gouden. De andere bejaarden volgden zijn blik.
‘De vorige keer was hij heer en meester. Waarom zou dat nu
anders zijn?’ zei iemand in de hoek van het veld.
‘Bij Poggibonsi is hij alleen maar beter geworden,’ beweerde
een man aan de zijlijn. Ik stak het veld over, terug naar het
volkshuis, nog steeds op zoek naar Franca.
Veel meisjes hadden zich verzameld voor de deur van het
volkshuis, waar de spelers voor de loting bijeen waren gekomen.
Franca stond er ook bij. Midden in het gedrang gaf ik
haar een kus op de mond.
Lava 13.1
5