Lava 13.1 - binnenwerk.indd - CWI

32
‘Dag Jean-Paul,’ had ze alleen gezegd en was van hem weggehold,
het pad af richting huis.
‘Nog een bakje koffie mevrouw Colombier?’
‘Zeg maar gerust Nadine, lieverd. Nou geef me eigenlijk
maar een rooie. Al die koffie is niet goed voor me.’
Hij fronst zijn voorhoofd. ‘Zou je dat nou wel doen?’
Hij weet dat hij haar beter geen wijn kan schenken, ze raakt
erdoor te veel op dreef maar hij weet ook dondersgoed dat hij
haar de fles niet kan weigeren. Zelfs zijn hotel is dan te klein.
Met tegenzin loopt hij met de fles en een glas op haar af en
schenkt het glas half vol.
‘Kom op zeg, tot aan de rand graag. Ik ben nog geen aftands
exemplaar.’
Als een trouwe hond volgt hij haar commando op.
Ze heft het glas met de anderen. ‘Laat de brieven van mijn
man alsjeblieft snel boven water komen,’ verzucht ze en
neemt een flinke slok. ‘Mijn man heeft het vast heel druk
waardoor hij geen tijd heeft me te schrijven. Er vallen te veel
doden in die bloedige oorlog die ze daar voeren. En mijn
lieve man moet al die gewonden weer opkalefateren. Wat een
gigantische taak heeft-ie daar te volbrengen. Maar Frankrijk
zal overwinnen en dat stelletje ongeregeld brengen we daar
weer in het gareel. Vive la France!’ Een tweede toost en een
forse slok. Demonstratief zet ze haar lege glas voor zich neer
en gebaart Jean-Paul opnieuw in te schenken.
‘Vive la France.’
De mannen draaien hun hoofden gezamenlijk naar haar om
en heffen hun glazen. ‘Op onze overwinning.’ ‘En laat de dokter
heelhuids in ons midden terugkeren,’ voegt Dominique
eraan toe.
‘Ja, laat hem in godsnaam heelhuids bij me terugkeren, het
leven is zwaar zonder een man in huis,’ lispelt ze. ‘Zeg Jean-
Paul, waar zijn al je gasten?’
Hij kijkt haar wat schuchter aan en lacht verlegen.
Lava 13.1
‘Tja Nadine, we hebben een slechte zomer dit jaar. Veel regen
en daar houden vakantiegangers niet zo van.’
Met een afkeurende blik kijkt ze de zaal rond en zwaait
daarbij vervaarlijk met haar wandelstok. ‘Je moet de zaak ook
eens wat opfleuren, stoelen van tafel, vrolijke muziek, dan
komen de gasten vanzelf... en een vrouw in de zaak, dat fleurt
de boel op. Die weet er altijd iets van te maken. Wordt het
niet eens tijd voor je om te trouwen? Je bent oud en wijs
genoeg, nietwaar.’ Ze schaterlacht haar rotte tanden bloot.
Jean-Paul kijkt wanhopig om zich heen en werpt een slinkse
blik op de mannen. Een voor een halen ze stoïcijns hun
schouders op en nippen aan hun glazen. Ze durven zich niet
naar haar om te draaien, bang voor de wind van voren.
In welk een lastig pakket hebben ze zich in al die jaren gezamenlijk
gemanoeuvreerd?
Jean-Pauls ogen dwalen af naar de hare. ‘Tja, wat moet ik
daar nou op zeggen? Je brengt me danig in verlegenheid. Een
vrouw zou zeker goed zijn... Maar waar haal ik die op mijn
leeftijd vandaan?’
Nadine’s dooraderde wangen lichten rood op. Met haar
handen houdt ze het tafeltje vast, dat door het lachen mee
beweegt en de wijn uit haar glas laat gutsen. ‘Maar Jean-Paul
toch, wie wil jou nou niet? Zo’n jonge knappe vent, bemind;
een vrouw is gek als ze niet voor jou gaat.’
Bedaarlijk schieten de mannen in de lach en kijken Jean-
Paul recht in de ogen aan. ‘Ja Jean-Paul, wij snappen daar ook
helemaal niks van,’ grapt Dominique.
‘Inderdaad, een vrouw moet stapelgek zijn om al die goede
eigenschappen niet te zien,’ voegt Pierre er spottend aan toe.
‘U hebt volkomen gelijk,’ richt hij zich tot Nadine.
‘M’n lieve Pierre, zeg alsjeblieft je tegen me.’
Hij knikt haar vriendelijk toe en heft zijn glas: ‘Laat er snel
een mooie, lieve vrouw voor Jean-Paul komen logeren. Er is
plaats genoeg in dit grote hotel.’
Nadine hangt scheef in haar stoel, leunt met haar ene arm