Lava 13.1 - binnenwerk.indd - CWI

De winkel die
geluk verkocht
Frank Heinen
In de winkel van meneer Onckelaerts was het nooit zo heel
erg druk. De winkel lag in een klein zijstraatje dat op het eind
uitkwam op een blinde muur. De huizen verhieven zich er
hoog en dreigend.
Toch was de Burgemeester Van Berkelsteeg breder dan hij
op het eerste gezicht leek. Je kon er bijvoorbeeld makkelijk
met z’n drieën naast elkaar lopen. Maar mensen die in de
Burgemeester Van Berkelsteeg liepen waren nooit met z’n
drieën. Iedereen liep er alleen.
In de Berkelsteeg – het overbodige ‘Burgemeester Van’ liet
iedereen al snel achterwege – woonden voornamelijk types
van laag allooi. Verder wemelde er het van de katten die hun
dagen zoekbrachten met het jagen op fictieve muizenfamilies.
Het stonk er ook een beetje, soms, in de Berkelsteeg.
Hoe anders was het in de winkel van meneer Onckelaerts!
Zijn etalage was uit financiële overwegingen misschien wat
schaars verlicht en de uitgestalde blikken en in plastic verpakte
levensmiddelen zagen dan misschien wat dof door het
stof dat zich er in de loop van de tijd aan was gaan hechten,
maar de winkel zelf was kraakhelder.
Meneer Onckelaerts schrobde de houten vloer tot deze
voorzichtig glom in het vale licht dat een oude lamp aan het
plafond door de ruimte verspreidde. Zonlicht raakte nooit
aan de winkelruit; daarvoor waren de omringende huizen te
hoog.
Ook de rest van de winkel blonk uit in hygiëne. De potten
achter de toonbank waren écht doorzichtig, de groenten links
van de toonbank waren vers van het land en de fris geboende
vitrines toonden de te verkopen waar op zijn alleraanlokkelijkst.
‘Onckelaerts kruidenierswaren’ was kortom een winkel als
vele andere.
Lava 13.1
47