Lava 13.1 - binnenwerk.indd - CWI

ederft snel.’
‘Niet als je het goed verpakt. Bestel Geluk. Twee vaten minstens.
Daarna plaatsen we de advertentie.’
En weer vertrok Onckelaerts. Ditmaal zou hij twee dagen
wegblijven. De Geluksgroothandel lag aan de andere kant
van het land. Magielse had gelijk. Geen enkele supermarkt
verkocht Geluk. Zijn winkel zou landelijke bekendheid krijgen.
Hij zou nooit meer borreltjes hoeven schenken. Hij zou
Gelukkig zijn.
Twee dagen later keerde hij terug, vroeg in de middag.
De rest van de dag werkte hij met Mahieu, Magielse en Bosman
aan de advertentie. ’s Avonds brachten ze hem gevieren
naar de krant. Onder het bord ‘Advertenties’ zat een in het
krantenvak vergrijsde man.
‘U wilde een advertentie plaatsen?’
‘Dat klopt,’ zei Onckelaerts. ‘Magielse, laat hem de advertentie
zien.’
Magielse toonde de man de advertentie.
‘U verkoopt Geluk?’
‘Jazeker, m’neer. En pepermunt en azijn en mandarijnen.’
‘Ik zal het voorleggen aan de hoofdredacteur, de heer De
Grauw. Als hij akkoord gaat, staat uw advertentie er morgen
al in, meneer… Onckelaerts.’
Magielse zette grote ogen op. ‘De heer De Grauw? Burgemeester
De Grauw?!’
‘Mijnheer De Grauw is de jongere broer van meneer de burgemeester.
Blijft u hier wachten op antwoord of zullen wij
schrijven?’
‘Wij wachten,’ zei Onckelaerts.
De advertentieman knikte en verdween op de gang.
Het afwijzen van de advertentie had Magielse nog het meest
geraakt. De kale zat op de vloer van Onckelaerts’ winkel en
keek intens treurig voor zich uit.
Hoofdredacteur De Grauw was duidelijk geweest tegen zijn
ondergeschikte. De verkoop van Geluk mocht niet worden
aangemoedigd; de verslavingsrisico’s waren te groot.
De advertentieman had ze de deur gewezen.
De twee vaten Geluk stonden midden in de winkel. Onckelaerts
had nog geen tijd gehad om ze weg te zetten. En nu hij
wél tijd had, was de noodzaak verdwenen.
Het duurde lang, uren, voordat iemand iets zei. Magielse
had zich al die tijd niet verroerd, Onckelaerts staarde naar de
schemering buiten en Bosman dronk onafgebroken borreltjes.
De eerste die de stilte verbrak was Mahieu. Hij had door de
winkel gedrenteld, opschriften bestudeerd en de privévertrekken
bezocht. Toen hij daarmee klaar was, ging hij naar
Onckelaerts, glimlachte en zei:
‘Je moet verbouwen, kerel. Een verbouwing lokt mensen,
net zo goed als een advertentie. En als ze eenmaal binnen
zijn, kun je alles aanprijzen. Ook Geluk. Wanneer je eenmaal
verbouwd hebt, zijn die twee vaten zó op.’
Mahieu had nog nooit met zoveel geestdrift over een nietlevensbeschouwelijk
onderwerp gepraat, maar nu het eenmaal
zover was, kende zijn dadendrang nauwelijks nog
grenzen.
Uit het kantoortje pakte hij een potlood, een liniaal en een
vel papier en begon te tekenen. Op het papier verscheen de
winkel en de omliggende panden. Een regen van lengtematen,
pijlen, uitroeptekens en doorhalingen later was de plattegrond
af.
‘Het is natuurlijk een ruwe schets, maar zo moet het worden.
We moeten de zaak nog doormeten, er zal misschien
nog een deur moeten sneuvelen, maar de opzet is er. Magielse
en ik brengen het naar het gemeentehuis, voor de vergunningen
en de stempels en zo. Onckelaerts en Bosman, jullie
meten de winkel op. Meetlint ligt in de la. We moeten er nu
gauw vandoor.’
Lava 13.1
51