Lava 13.1 - binnenwerk.indd - CWI

op het tafeltje en met de andere neemt ze een laatste slok.
Ze heeft zichtbaar moeite om zich overeind te houden. Het is
niet alleen de hoeveelheid alcohol die haar in deze positie
heeft gebracht, maar ook de artrose draagt ertoe bij.
Dan richt ze zich naar Dominique en kijkt hem met guitige
ogen aan. ‘Toch hou jij de post van m’n man achter. Al jaren
heb ik niets meer van hem gehoord. De schat, iedere week
schreef hij me een lange, lieve brief, maar ik krijg ze niet meer
in mijn brievenbus...’ Er waggelt een traan langs haar wangen.
‘Vertel me postbode,’ vermant ze zich, ‘wat schrijft hij me al
die tijd? Jij als postbode moet dat weten. Jij leest immers
iedere brief. Houdt hij nog wel van me?’
Dominique twijfelt. ‘Kon ik het u maar vertellen, maar
helaas weet ik het niet. Ik krijg geen enkele brief meer van
hem door mijn handen. Mevrouw Colombier, ik wou dat ik u
kon helpen. Ik zou het met alle plezier voor u doen.’
Even glimlacht ze, maar dan verandert haar gelaatsuitdrukking
in een onheilspellende onweersbui. ‘O, kleine, miezerige
postbode, wat sta je toch altijd mooi weer te spelen, kom op
met die stapels brieven van mijn liefhebbende man. Ik heb
genoeg van het spel dat je met me speelt. Vooruit, kom ermee
voor de dag!’
Dominique kijkt met wazige ogen voor zich uit. Hij weet
zich geen raad met de ontstane situatie. Moet hij haar de
waarheid vertellen? Moet hij de radiostilte doorbreken, de
stilzwijgende afspraak met de anderen loslaten? Moet hij
haar vertellen dat haar man reeds jaren overleden is? Wat
moet hij met haar aanvangen? Wanhopig kijkt hij Jean-Paul
aan, maar die laat zich door zijn knieën zakken en verdwijnt
onder de toog.
‘Zeg m’n lieve Jean-Paul, doe me er nog ene.’
Terwijl hij zich opricht en een flesje abricot op het werkblad
neerzet, vraagt hij: ‘Zou je dat nou wel doen? Je hebt er al
meer dan genoeg achter je kiezen zitten.’
Ze hijst zichzelf enigszins wat rechter in de stoel en trekt
daarbij een pijnlijk gezicht. ‘Kom op met die fles, ik verrek
van de pijn: die wijn verlicht de boel, dat wil je me toch niet
ontzeggen. Je wilt me hier toch niet in je zaak laten creperen
van de pijn. Dat kan je je klanten niet aandoen.’
Als een slaaf loopt hij met de fles op haar af. Hij schenkt
haar glas opnieuw tot aan de rand toe vol. Hoofdschuddend
loopt hij terug naar de toog. Die Nadine, wat een pechvogel
toch. Was ze ooit in Parijs wel gelukkig geweest? Hij betwijfelt
het. Zijn blik glijdt langs de mannen. Daar zitten ze dan
met z’n allen: de mannen uit Nadine’s jeugd. Allen eens tegen
haar aangevaren, en bijna even snel weer van boord gezet.
Ze waren stuk voor stuk speeltjes geweest. Leuk om mee te
spelen maar, zoals een boos kind plots zijn speelgoed in de
hoek smijt, waren ook zij van de ene op de andere dag aan de
kant gezet.
‘De laatste ronde,’ roept Jean-Paul naar zijn vaste gasten.
‘Wat krijgen we nou? We gaan toch niet op klaarlichte dag
sluiten, m’n lieve Jean-Paul? Daar komt niks van in, geef me
er nog ene.’
Jean-Paul kijkt de mannen een voor een aan. Hij zoekt steun
bij ze, maar eigenlijk verwacht hij niet bijster veel van ze.
Met z’n allen zijn ze niet in staat hun jeugdliefde te temmen,
een voldongen feit waar ze zich bij hebben neergelegd.
Ze zijn oud en hebben de hoop voorgoed laten varen.
Schoorvoetend loopt hij met de fles naar Nadine en schenkt
haar glas vol.
Ze heft haar glas en proost nogmaals op de overwinning
van Frankrijk. ‘En laat m’n man snel en heelhuids terugkeren.’
‘Zo is dat,’ lalt Dominique. ‘Trouwens, nou herinner ik me
opeens, ik was het helemaal vergeten, maar er zat nog een
brief bij de post van uw liefhebbende man.’ Uit zijn binnenzak
vist hij een brief op. De anderen kijken hem met ongeloof
aan.
‘Is er dan eindelijk toch een brief van hem gekomen.
Lava 13.1
33