Lava 13.1 - binnenwerk.indd - CWI

54
numerieke volgorde, dus goed opletten wanneer u aan de
beurt bent!’
‘Wat bedoelt u met niet in numerieke...?’
‘Mevrouwtje, dat merkt u vanzelf en als u nu zo vriendelijk
zou willen zijn. Er moeten nog meer mensen geholpen worden!’
Een ongeduldige, geïrriteerde rij wachtende mensen mompelde
instemmend.
‘Juffrouw,’ Mme Morès keek smekend omhoog. ‘Welke
wachtzaal ook alweer?’
‘Volgende!’
Een man met een aktetas schoof naar voren. Mme Morès
droop af.
De rode lichtjes in de wachtzaal gaven nummer 176 aan.
De donkere jongen met walkman hing onderuitgezakt in een
stoel. Twee pukkelige tienermeisjes kwekten opgewekt door
elkaar. Een vrouw met een kinderwagen las een tijdschrift.
Een nette dame rommelde in haar handtas en de man met de
aktetas – hij was er al – keek nors voor zich uit. Mme Morès
koos de nette dame. Voorzichtig nam ze plaats. Ze had nummer
twaalf. Ze sloot haar ogen. Schoenmaker, slager, stomerij.
Nummer... Eén oog ging open. Twaalf, ja.
‘Gaat het mevrouw?’ de nette dame keek haar vriendelijk aan.
‘Jawel mevrouw, dank u. Het is de leeftijd.’ Mme Morès
glimlachte schuchter.
De nette dame boog zich naar Mme Morès. ‘Maakt u zich
geen zorgen. Ik begrijp wat u bedoelt.’ Haar stem kraakte.
Ze klonk aangenaam vertrouwd.
‘Hoe oud bent u als ik zo onbescheiden mag zijn?’
’Tweeënzeventig, volgende maand.’
‘Ach ziet u wel, dan zijn we precies even oud,’ zei de nette
dame vrolijk.
‘Komt u ook een paspoort afhalen,’ vroeg Mme Morès
nieuwsgierig.
Lava 13.1
‘Ja mevrouw, twee weken geleden aangevraagd. De ambtenaar
van dienst verzekerde mij dat hij vandaag klaar zou zijn.’
Een belletje ging. Nummer 114 werd aangegeven. De vrouw
met kinderwagen stond op.
‘Laat ons hopen dat het een beetje vooruitgaat,’ zei de nette
dame.
‘Hebt u haast?’ vroeg Mme Morès verbaasd. Boven de
zeventig was ‘haast’ een overbodig begrip geworden.
‘Toch wel, ik moet vóór twee uur bij mijn zoon zijn om op
te passen. Hij werkt, ziet u, en mijn schoondochter,’ de nette
dame snoof, ‘wil een middag voor zichzelf. Ze heeft het recht,
vindt ze. Ach, de tijden zijn veranderd en een mens past zich
aan.’
‘Een mens past zich aan ja,’ herhaalde Mme Morès en ze
dacht aan haar eigen schoondochter waarmee zij nooit had
kunnen opschieten.
‘Hoeveel kleinkinderen hebt u?’
‘Drie jongens. Zes, vier en anderhalf,’ glunderde de nette
dame.
‘Ach, wat toevallig wij hebben ook drie jongens.’
‘Nee toch, hoe oud?’
Mme Morès dacht diep na. ‘Ongeveer even zo oud,’ zei ze
snel. Ze bloosde.
Schoenmaker, slager, stomerij. Nummer 21. Toch? Nee. Of
was het... Vertwijfeld plukte ze aan het papieren nummertje.
Twaalf, ja. Twaalf! Twaalf! Twaalf!
De bel. 53 was aan de beurt maar niet aanwezig.
Tot haar grote schrik bemerkte Mme Morès ineens dat de
nette dame nog steeds aan het praten was.
‘Het is natuurlijk jammer voor ons maar ik begrijp haar
wel.’
‘Hoe bedoelt u?’
‘Nou ik kan best begrijpen dat ze niet wil trouwen.’
‘Uw schoondochter?’
‘Nee mevrouw, mijn dochter. Ik had het over mijn eigen
dochter.’