Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
De Nomadensnaar<br />
Elke Geurts<br />
De directrice pakt de hoorn weer op om te luisteren of de lijn<br />
soms dood is. Dit procédé herhaalt zich. Ze zit hijgend in het<br />
midden van de directiekamer, die zich ook precies in het<br />
midden van het verzekeringsgebouw bevindt. Op de vierde<br />
verdieping, in het hart. Daarbuiten sluiten haar werknemers<br />
verzekeringen af: voor hun huizen, hun inboedels en hun<br />
auto’s die het zullen gaan begeven. Hun vrije dagen die worden<br />
opgenomen en hun reizen die nog moeten worden<br />
gemaakt. Voor ongevallen in binnen- en buitenland die hun<br />
zullen overkomen, ziektes die ze zullen krijgen, inbraken die<br />
nog plaats moeten vinden, de ouderdom die gebreken met<br />
zich mee gaat brengen, werkloosheid die op de loer ligt.<br />
Alleen een natuurramp is voor eigen risico. Buiten haar<br />
directiekamer wordt het hele leven gedekt en vergoed als er<br />
ergens iets misloopt. Buiten haar lijkt niemand aan de afwezige<br />
typiste te denken. De directrice maakt zich zorgen,<br />
omdat ze zich zorgen maakt over de nieuwe werkneemster.<br />
Het is niets voor haar om zich druk te maken over andere<br />
mensen.<br />
De typiste is iemand die maar wat aanrommelt in het leven.<br />
Iemand die nergens mee in verband staat en vooral ook nergens<br />
mee in verband wil staan. Ze denkt nog dat ze het wel<br />
zonder iedereen af kan. Het is iemand die altijd luistert en<br />
welwillend ja knikt. Het maakt haar niet zo gek veel uit.<br />
Wie tegen haar praat heeft een goed gesprek. Wie tegen haar<br />
praat voelt zich begrepen. Wie tegen haar praat denkt dat hij<br />
mét haar praat. Voor de typiste is een gesprek niet meer dan<br />
twee door elkaar heen gesneden monologen. Een relatie ook.<br />
Twee mensen die voor elkaar geknipt zijn; twee perfect<br />
gesneden monologen. Omdat er in de praktijk niets gedeeld<br />
kan worden, alleen verteld. Gelukkig neemt niemand het zo<br />
nauw met die praktijk. Het gaat om het idee, dat moet goed<br />
zijn. Omdat het veinzen van contact nog altijd beter is dan<br />
helemaal geen contact te hebben.<br />
De directrice rijdt rondjes met haar bureaustoel, waarbij ze<br />
de klok geen ogenblik uit het oog verliest. Het is al voorbij<br />
tienen. Ze heeft een rood hoofd en is buiten adem. Haar<br />
schoenzolen glijden uit zodra ze haar voeten tegen het glanzende<br />
parket afzet. Omdat ze de vaart erin wil houden.<br />
<strong>Lava</strong> <strong>13.1</strong><br />
19
Change language