Lava 13.1 - binnenwerk.indd - CWI

62
Berman wist dat het niet lang meer kon duren. Niet dat hem
dat veel kon schelen. Hij was moe en berustte. Als zijn
omstandigheden zich niet zouden wijzigen – wat ze zeker
niet zouden doen – dan moest het maar gebeuren, vond hij.
Een leven waarin de toegang tot zijn boekendomein definitief
versperd zou blijven was een erger vooruitzicht.
Een leven zonder vluchtroute. In dat geval restte alleen de
nooduitgang. Allerminst versperd.
‘Meneer Berman?’ Er stond een zuster naast zijn bed. Hij
hoorde haar duidelijk, maar reageerde niet. Ze riep hem
weer, harder ditmaal.
Terwijl hij zijn ogen ontspannen dichthield, zodat het leek
of hij sliep, volgde hij nauwlettend al haar bewegingen door
de kamer, tot haar zachte geneurie minder werd en uiteindelijk
de deur in het slot viel.
‘Verdomde zusters.’
Op de rieten stoel naast zijn bed zat Kleine Berman.
Een neef. Het kraken van de rieten zitting had hem gewekt.
Berman draaide zijn hoofd nieuwsgierig om en keek hem
met rood doorlopen ogen strak aan.
‘Dag oom, hoe is ’t nu met u?’ Hij schoof ongemakkelijk
heen en weer in de stoel en sprak luid.
Berman wendde zijn blik af en staarde naar het plafond.
De roofvogels zijn aan hun afdaling begonnen, dacht hij.
Niet dat Kleine Berman veel belangstelling koesterde voor
boeken. Hij was nog ongeletterder dan z’n vader. De adder.
Die gelaatstrekken ook. Die spichtige neus die hem zo op z’n
vader deed lijken. Die holle ogen. Grijsblauwe onnozelheid.
‘Aan m’n gehoor mankeert het niet hoor,’ mompelde
Berman terwijl hij zijn gezicht in een grimas vertrok.
‘Wat zei u oom?’ vroeg Kleine Berman, nadat hij zich licht
voorover had gebogen.
‘Hij begrijpt het allemaal niet zo goed meer,’ verduidelijkte
de zuster.
‘Dom wicht.’ Nauwelijks hoorbaar.
Lava 13.1
Berman miste de kracht en de wil om te protesteren. Hij gaf
zich over, was niet langer bereid, zoals hij zich meerdere
malen had voorgenomen, zijn neef de deur te wijzen en hem
de huid vol te schelden. Hij mocht zijn spullen hebben!
En zijn geld ook! Neem alles maar mee en maak het te gelde.
De antieke spullen uit Indië. De verzameling Chinese gravures.
Naar Christie’s ermee! De gouden munten. Smelten!
Doe er je voordeel mee, stuk onbenul.
‘Ik wil een sigaar!’ zei Berman plotseling. Hij keek doordringend
naar de zuster. Door de professionele wellevendheid
heen merkte hij een zweem verbazing op. Dat meneer
Berman nog ineens zo beslist en krachtig iets kon zeggen!
‘Maar... Ik denk niet dat dat verstandig is.’
‘Ik wil een sigaar!’ herhaalde hij, nu nog dwingender.
De zuster aarzelde, keek weg, in de richting van de neef.
Berman kon niet zien of het zijn blik was die haar overtuigde
of dat ze zelf tot het inzicht kwam dat het niet veel meer uitmaakte,
maar ze boog na die kleine aarzeling voorover naar
het ladenkastje, schoof de bovenste lade open en haalde er
een klein doosje sigaren uit.
‘Nou, dan doen we dat toch meneer Berman. Kijkt u eens,
hier zijn ze al.’ Haar toon voorspelde weinig goeds. Hij had
het haar al eerder gevraagd, een aantal dagen geleden, maar
toen had ze in alle toonaarden geweigerd. Haar inkeer werd
niet ingegeven door een knikje van zijn neef, of door de
dwingende toon die haar zo verbaasde, nee dat was het niet.
Meerzicht had hem eenvoudigweg opgegeven. De sigaar die
hij zodadelijk zou gaan roken vormde het bewijs. Dat ze het
hem nu wel toestond terwijl ze altijd had geweigerd, kon hij
niet anders opvatten dan als inwilliging van een laatste wens.
Onwillige inwilliging, dat wel, want sinds ze het doosje in
haar handen hield had ze met snelle, grove handelingen zijn
bed opgekrikt, een sigaar uit het doosje in z’n mond geschoven
en een lucifer afgestoken.
‘Zo, en nu maar lekker roken,’ zei ze nadat de eerste kringel