Lava 13.1 - binnenwerk.indd - CWI

18
pak boorde een bord in mijn voortuin. Te koop. Kosten
koper. Trek de hypotheekrente maar af.
Wellicht heb ik verzuimd mijn zeven levens te leven. Wat mij
rest is zeven doden sterven.
Zaterdag
Vandaag is het achtentwintig graden. U weet wat hittegolven
plegen te doen met mannen van mijn leeftijd. Uitdroging.
Stekker eruit. Mooi geweest. Straks komt mijn familie om
afscheid te nemen. Niet veel later is het dan echt voorbij.
Ik merk het aan alles, aan het gefluister op de gang, het
geschuifel van de verpleegkundigen, het geroezemoes van
mijn buurman hier op de gang. Zijn gedachten staan op zijn
kanis gegrift. Die ouwe heeft niet lang meer, die is vandaag of
morgen aan de beurt, wordt er gemompeld. Hij zal mijn
kamer krijgen, daar aast die gier al jaren op. Ik hoor hoe hij
grinnikt en zijn knuisten knarst.
Daar is mijn dochter, de beste meid, hoe heet ze ook alweer.
En mijn zoon, help me even. Stuk onkruid, wilde loot. Zie ze
kijken, de erfgenamen. De staande klok is gelabeld, het tafelzilver
gestikkerd. Al mijn huisraad draagt hun namen. Zij de
juwelen, hij het porselein, de obligaties in tweeën gehakt.
Straks sluiten ze mijn ogen, plengen een traan en laden
daarna fier mijn inboedel in.
Dit kan ik niet laten gebeuren.
Wat rest mij te doen? Originele gedachten ontspringen niet
meer, ik kan niets meer dan citeren. Niet bepaald een bron
van inspiratie, van grote gedachten, zo’n sterfkamer. Geen
omgeving voor een literair inzicht, zou men zeggen. Toch zal
ik mij verzetten.
Mijn beide benen weigeren, mijn armen richt ik met moeite
op. Ik ben met slangen en naalden aan machines verankerd.
Slechts een daad van verzet rest mij. Ik zal ademen, ik zal
leven, ik zal in gedachten een boom planten.
Ik zal mijn geest niet uit handen geven!
Lava 13.1